Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo Chapter 5: Pagbabago

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo

by Paul Diaz

Chapter 5: Pagbabago

Isang gabi sa kweba, natulog na ang maglolo habang ang dalawang bampira ay pagising palang. Bumangon si Monica at ginising si Paulito, “Gumising ka na gutom ako” bulong niya. “Sabi ko kasi wag mo ako tatabihan matulog, nanghihina ako. Ikaw manghuli ng sarili mong kakainin” sagot ng binata.

“Bahala ka, pag di ka babangon may dalawang pagkain naman dito…hmmm sino kaya unahin ko sa kanila. Yung matanda o yung kalbo?” biglang banat ni Monica kaya napabangon si Paulito. “Sabi ko sa iyo wag kang kakain ng tao” paalala niya at natawa ang dalaga. “O ayan nakabangon ka na, halika na kuha tayo pagkain. Gutom na talaga ako” lambing ng dalagang bambira.

Lumabas ang dalawa sa kweba at tumayo sa tuktok ng isang puno. “Bakit naman tayo nandito ang taas taas, nakakatakot” reklamo ni Monica sabay kapit sa binata. “Bampira ka nga e, kailangan natin dito para nakikita natin ang mga hayop sa baba. At wag kang maingay kasi tatakutin mo yung mga hayop” sagot ni Paulito.

“Hello! Anong alam ko sa pagiging bampira e diwata ako dati. Ginawa mo akong ganito kaya turuan mo ako” sabi ni Monica at biglang nalungkot ang binata. “Oh bakit? May nasabi ba akong mali?” hirit ng dalaga. “Naalala ko lang si Tuti. Tinuruan ko siya maging bampira” drama ni Paulito.

“Tanggapin mo na patay na siya okay? Kung gusto mo hingi tayo ng tulong sa mga bruha para buhayin siya” sabi ni Monica at napangisi si Paulito. “Hindi na kailangan yon” sabi niya. “O tanggap mo naman na palang patay siya e” sagot ng dalaga. “Hindi rin” sabi ng binata. “Ano ba talaga? Ang gulo mong kausap” sabat ng dalaga. “Ikaw bruha ka naman diba?” biro ni Paulito. “Hindi ako bruha! Bakit niyo ba pinipilit na bruha ako? Diwata ako tapos nagpunta ako sa mga bruha, tapos di ko na maalala. Pag gising ko kayakap na kita at bampira na ako!” sigaw ng dalaga pero tinakpan ni Paulito ang bibig niya.

“Shhhh wag kang maingay” bulong ng binata. Mabilis na nag dive pababa ang binata, agad niyang nayakap ang malaking baboy damo. Binaon ni Paulito ang mga pangil niya sa leeg ng baboy kaya ilang saglit lang patay na ito.

“Halika na dito para kumain” sabi ng binata. “Huy, sunduin mo ako dito. Di ako makababa e” sagot ni Monica. “Kaya mo yan, sige ka ako na uubos ng dugo nito” sabi ni Paulito at galit na galit ang dalaga. “Malalaglag ako! Sige na kasi! Dinala mo ako dito tapos di iiwanan mo ako” hirit ni Monica at natawa ang binata at nagsimula kumain. “Hmmm sarap ng dugo, naamoy mo naman diba? Halika na bago maubos ko to” biro ni Paulito.

Yumakap si Monica sa puno at dahan dahan nagpababa. “Sunduin mo na kasi ako dito!” sigaw niya. “Ganyan din si Tuti nung una. Kaya mo yan, bilisan mo. Tumalon ka na kasi wag kang matakot” sabi ni Paulito. “Bwisit ka! Ikaw matagal ka nang bampira ako nagsisimula palang! Sunduin mo ako dito!” reklamo ng dalaga. “Bilang amo mo sundin mo ako! Bumaba ka dyan mag isa!” bawi ni Paulito.

Nakababa din si Monica pero ubos na ang dugo ng baboy. “Di mo pa ako tinirhan” drama ng dalaga. “Monica bampira ka na, matuto kang mabuhay bilang isang bampira. Tama na ang drama halika na at hanap tayo ng makakain mo” sabi ni Paulito sabay tumayo.

Sa loob ng gubat yumuko ang dalawa at nag antay. Ilang sandal at may malaking usa, tinuro ito ni Paulito sabay nagbulong. “O ayan sige na atakehin mo na” sabi niya. “Di ko alam pano” bulong ni Monica. “Mabilis ka na gumalaw, lapitan mo agad at yakapin. Ibaon mo agad pangil mo sa leeg niya at wag mo siya bibitawan habang gumagalaw pa” utos ng bampira. “Di ko alam e” sagot ng dalaga. “E di mamatay ka sa gutom” sumbat ng binata.

“Sungit naman nito” bulong ni Monica at naghanda siya para atakehin ang usa. Narinig ng hayop ang tapak niya kaya napatigil ito sa paglalakad, agad sumugod si Monica pero nakaunang nakatakbo ang usa. Di nakuha ng dalaga ang hayop, lumingon siya kay Paulito na tinitignan lang siya. “Pag nakauwi yon sa kanila, mababalitaan ng ibang hayop na may bampira dito. Hindi na sila papasyal sa parteng ito” sabi lang ng binata. “Oo na oo na alam ko hahabulin ko” sagot ni Monica sabay mabilis na gumalaw para habulin ang usa. Di pa sanay ng dalaga ang bilis at kakayahan niya kaya nauutakan siya ng usa. Limang minuto ng paghahabol ay nabwisit si Monica at dilaw na apoy mula sa kamay niya ay lumabas at natamaan ang usa.

“Tignan mo so easy!” sabi ni Monica sabay tawa. Paglapit niya sa usa ay tostado na ito. Tahimik lang si Paulito na umakyat sa isang sanga ng puno at doon nahiga. “Sige tawanan mo ako” sabi ng dalaga pero di siya pinapansin ng binata. “Gutom na talaga ako. Tulungan mo na kasi ako” hirit niya pero pinikit lang ni Paulito ang kanyang mga mata.

Niyuko ni Monica ang ulo niya, naglakad lakad siya sa gubat at sa isang tabi naupo. Talang gutom na siya kaya sinubukan niya pakinggan kung may papalapit na hayop. Ilang sandali lang may naamoy siya at bigla siyang nanggigil. Sinubukan niya kumalma hanggang sa nakita niya ang isa pang usa kaya bigla siyang tumakbo pero nahalata siya ng usa.

Di nanaman niya naabutan ang hayop pero biglang may malakas na hangin dumaan sa harapan niya. Sa isang iglap hawak na ni Paulito ang usa at kitang kita ni Monica ang paglabas ng mga pangil niya. Bumaon ang mga ngipin ng bampira sa leeg ng usa, pumiglas pa ang hayop pero ilang sandali lang di na ito gumagalaw.

Maglabas si Paulito ng kalahating niyog at kinargahan ito ng dugo sabay inabot kay Monica. Nahiya pa ang dalaga kunin yon pero gutom na talaga siya kaya naupo siya sa lupa at kinuha ang baso. “Salamat” bulong ng dalaga. “Alam mo di mo dapat pinandidirihan ang ganito. Mas maganda pag sinipsip mo ang dugo mula sa ugat mismo ng hayop” paliwanag ng binata. “Pano na kung magkahiwalay tayo? Sino na magpapakain sa iyo? Kailangan mo tanggapin ang pagbabago mo” dagdag ni Paulito.

“Oo alam ko pero bigyan mo naman ako ng panahon. Matututunan ko din ito magtiwala ka pero sa ngayon turuan mo ako dahan dahan” lambing ng dalaga. “At wag mo naman sana sabihin na magkakahiwalay tayo” bulong niya. “Bakit?” tanong ni Paulito. Di sumagot ang dalaga pero inabot niya ang baso para makargahan ulit.

Kinabukasan ng gabi naglakbay ang dalawa sa may batis. Mabilis naghubad ang dalaga kaya si Paulito nahiga lang sa ilalim ng isang puno. “Tara langoy tayo” alok ng dalaga pero di siya pinapansin ng binata. Lumangoy si Monica sa batis, naalala niya tuloy nung bata siya at ito ang paborito niyang ginagawa.

“Paulito, ang layo mo. Dito ka nalang sa bato o, malaki naman pwede ka mahiga dito” sabi ng dalaga. Sa isang iglap nakahiga na si Paulito sa bato at nakatingin sa langit. “Alam mo ang tahimik mo talaga, nung sanggol ka iyak ka ng iyak. Pati nung medyo tumanda ka na tuwing gabi naririnig ko parin ang iyak mo kahit nasa kweba na kami” kwento ni Monica.

“Wala ako maalala talaga. Oo naalala ko nung bata ako pero di kita matandaan” sabi ng binata. “Kaya nga, pinagbawal nga kami lapitan ka. Pero nung sanggol ka lagi ako sa kubo mo tuwing gabi. Minsan nakakatulog na ako don tapos gigisingin nila ako para umuwi baka mapagalitan ako ng mommy ko” sabi ni Monica.

“Alam ko di ka nagsisinungaling pero pasensya na di ko talaga maalala” sabi ni Paulito. “Paano mo alam di ako nagsisinungaling?” tanong ng dalaga. “Isang abilidad natin mga bampira. Kasi ang nagsisinungaling bumibilis ang tibok ng puso nila at nagbabago ang hininga” paliwanag ng binata.

Biglang natawa si Monica at lumangoy ng malayo. “Bakit ka natawa?” tanong ni Paulito. “Tama ka matalas nga ang pakiramdam ng bampira” sabi ng dalaga sabay lalong natawa. “Oo nga e bakit ka tumatawa?” tanong ng binata. “E kasi naramdaman ko saan nagtitipon yung dugo mo” landi ni Monica at lalong napahalakhak. Napahiya ang binata, natawa narin siya at mabilis na umakyat sa malapit na puno.

“Hoy, bakit ka lumayo? Normal lang naman yan diba?” tukso ni Monica sabay tumawa pa. “Bilisan mo maligo at madami pa ako ituturo sa iyo” sagot ng binata. “Ano naman ituturo mo? Lumapit ka kasi ang hirap tumingala, di mo naman pwede itago yan kasi nasesense ko” banat ni Monica at nagtawanan silang dalawa.

Dalawang araw ang lumipas at gumaling na si Monica. Kayang kaya na niyang manghuli ng hayop pero maarte parin siya sa paginom ng dugo. “Marunong ka na manghuli ng pagkain mo, susunod tanggalin natin ang takot mo sa matataas na lugar” sabi ni Paulito habang kumakain sila.

“Kailangan pa ba yon?” tanong ng dalaga. “Oo naman. May adbantahe ang nasa mataas na lugar. Karamihan ng kalaban natin sa lupa lang. Minsan may mga lumilipad din” paliwanag ni Paulito. “Kalaban, hmp! Ano suntukan? Tignan mo naman ako masyado ako maganda para sa suntukan” sabi ng dalaga. “Monica, sa laban wala pinipili ang kalaban. Di porke maganda ka di ka na nila sasaktan. Kailangan mo din matuto depensahan sarili mo” sabi ng binata.

“E nandyan ka naman diba? O wag mo sasabihin na maghihiwalay nanaman tayo!” reklamo ng dalaga. “Hay naku, hindi natin masasabi na lagi tayo magkasama. E pano kung may nangyari sa akin. O alangan na antayin mo pa espiritu ko bumalik para ipagtanggol ka” sabi ni Paulito.

“Tumahimik ka nga. Basta di tayo maghihiwalay at pwede ko pa naman gamitin kapangyarihan ko bilang diwata e” sabi ni Monica. “At kapangyarihan ng bruha” dagdag ni Paulito at napasimangot ang dalaga. “Oo na, alam ko totoo sinasabi niyo. Pero di ko talaga maalala. Sigurado naman ako nasesense mo na di ako nagsisinungaling”

“Napapansin ko na ikinamumuhi ako nina Wookie at lolo niya parang napakasama ko. Pero di ko talaga maalala ano nagawa ko. Gusto kita tanungin, ganon ba talaga ako kasama? Ano ba nagawa ko?” sabi ni Monica.

Huminga ng malalim si Paulito at sumandal sa puno. “Naniniwala ako sa iyo. Pero sasagutin ko tanong mo. Oo napakasama mo nung bruha ka” sabi ng binata at nalungkot si Monica. “Di ko talaga maalala” bulong niya. “Kahit ano pa nakaraan mo, yakapin mo nalang ang pagbabago. Sa ngayon nakikita ka nila bilang bruha parin dahil sa mga nagawa mo at di sila maniniwala nagbago ka na”

“Mahirap ang pagdadaanan mo para maniwala sila lahat na nagbago ka na. Yakapin mo ang pagbabago mo saka mo patunayan sa kanila na di na ikaw yung kilala nilang masamang bruha. Bampira ka na ngayon at magpakilala kang bilang isang bampirang kakampi ng lahat” sermon ni Paulito.

“Kailangan ko pala lumayo sa inyo. Kasi pag makikita nila na kasama niyo ako baka isipin nila na pati kayo masama narin” drama ng dalaga. “Yan ba ang gusto mong tingin ng tao at ibang nilalang sa iyo habang buhay? Bilang isang masamang bruha?” tanong ni Paulito.

“Hindi, pero sa ngayon pag nakita nila magkasama tayo, kilala pa nila ako bilang masama kaya pati kayo mapapasama” paliwanag ng dalaga. “Ako bumuhay sa iyo bilang bampira, isipin na nila ang gusto nila isipin. Kung magagalit sila sa akin e di magalit sila” sabi ni Paulito.

“Hindi mo ako iiwanan?” tanong ni Monica. “Gusto mo ba iwanan kita?” sumbat ng binata. “Hindi” sabi ng dalaga. “O di hindi kita iiwanan” sabi ni Paulito. “Parang napipilitan ka lang. Binabase mo sagot mo sa sagot ko. Pano kung sinabi kong iwanan mo ako?” hirit ni Monica. Tumayo si Paulito at tumingin sa langit, “Hindi parin kita iiwanan” sabi niya. Napangiti si Monica sabay dahan dahan siya tinignan ng binata.

“Tayo ka na at tara sa taas ng puno” utos ni Paulito at hinila ang kamay niya. Sumakay sa likod ni Paulito ang dalaga, imbes na makaabot sila sa taas ay bigla sila nalaglag pababa. Sa lupa napahiga ang dalawa, “Asul na bato” bigkas ni Paulito. “Ay oo nga sorry” sagot ni Monica at bigla nalang sila nagtawanan.

Kinabukasan ay nagising si Paulito na masakit ang dibdib niya. Nagulat siya nang makita yung tatlo na gising at pinagmamasdan siya. “Ano meron? Ang sakit ng dibdib ko, Monica ano ginawa mo?” tanong niya. Tinuro ng dalaga ang matanda pero ngumiti lang si Wakiz.

Napansin ni Paulito na wala siyang saplot na pangtaas at pagtingin sa dibdib niya wala naman marka doon. “Ano ginawa niyo sa akin?” tanong ng bampira. “Wala naman, sige matutulog na kami” sabi ni Wakiz.

Lumabas ang mga pangil ni Paulito at agad nahawakan sina Wookie at Wakiz sa leeg. “Ano ginawa niyo sa akin?” ulit niya. “Tinatakan ka nila sa likod” sumbong ni Monica at nagalit ang bampira. “Bakit niyo ako tinatakan sa likod at bakit masakit ang dibdib ko at hindi likod?” tanong ni Paulito.

Agad na niyakap ni Monica ang bampira kaya nanghina ito. Nabitawan niya ang maglolo at mabilis sila nakalayo. “Wag ka na magagalit sa kanila, bagay naman e. Ang ganda nga e” bulong ng dalaga. “Hindi ko tinatanong kung maganda, ang tanong ko bakit? Para saan?” hirit ni Paulito.

“Magtiwala ka sa akin, mas maganda na di mo alam for now” sabi ni Monica. Masama ang tingin ni Paulito sa maglolo pero tumayo ito at pinipilit tignan ang likod niya. “Makakabuti ba ito o pinagtripan niyo lang ako?” tanong niya. “Makakabuti pero mas maganda pag di mo alam ano yan sa ngayon” paliwanag ni Wakiz.

“Bakit di ba pwede itatak nalang sa likod ni Wookie ito? Bakit sa akin pa?” tanong ni Paulito. “Sa iyo lang nababagay yan. Hindi kaya ni Wookie yan kaya magtiwala ka sa ngayon. Ikaw lang makakakaya diyan” sabi ng matanda. Di alam ng bampira kung ano ginawa nung dalawa pero mabilis siya nagtiwala.

“Ano ba tinatak nila?” tanong ni Paulito. “Sisiw” sabi ni Monica. “Sisiw!!! Sa lahat ng itatatak niyo sisiw?!!!” sigaw ng bampira at nagtawanan yung tatlo. “Biro lang ito naman, basta tulad din ng kayo Wookie pero basta maganda siya tignan” sabi ni Monica at nagbago ang asta ng bampira.

“Sabagay naiinggit ako sa tattoo mo pare e. Magpakalbo din kaya ako?” tanong ni Paulito. “Wag!!! Mas maganda ganyan mahaba buhok mo” sabi ni Monica. “Bakit naman?” tanong ng binata. “Basta wag kang magpapagupit” sagot ng dalaga. “Hmmm bilang amo mo, susundin mo lahat ng utos ko sa ayaw mo o sa gusto. Bagay mo ata ang kalbo, ano sa tingin mo Wookie?” biro ni Paulito.

“Tama ka pre, bagay niya ang kalbo” sabi ni Wookie. “Uy wag naman kasi! Wag mo iuutos kasi mapipilitan talaga ako gawin yon! Please wag naman Pau” hiling ng dalaga at nagtawanan ang tatlong lalake.

“Utos ko…mag…” biro ni Paulito at nagdadabog na ang dalaga. “Wag kasi!!! Wag yon! Ito naman e. Wag kalbo!” sigaw ni Monica. “Utos ko…” biro pa ni Paulito at nagsimangot na si Monica at naupo.

“Utos ko umakyat ka sa tuktok ng puno!” sigaw ni Paulito at nagulat ang dalaga at nakahinga. “Hay bakit din yan? Alam mo naman na takot ako sa matataas na lugar e” sabi ni Monica pero wala siyang magawa at naglakad na palabas ng kweba.

“Pare lahat ng iutos mo kailangan niya gawin?” tanong ni Wookie. “Oo bilang nagpabuhay sa kanya di siya pwede tumanggi. Kailangan niya gawin sa ayaw niya o gusto” paliwanag ni Paulito. “Bakit pa kasi yon? Pwede namang iba” reklamo ni Monica.

“Anong iba?” tanong ni Paulito. “Alam mo na, yung dalawa lang tayo dito tapos yang dalawang yan siguro pwede naman matulog sa may gubat ngayong gabi” landi ni Monica at nagtawanan ang maglolo. “Tama siya pwede naman kami magbonding ng apo ko sa gubat ngayong gabi” hirit ni Wakiz.

“Kayong dalawa! Ginagatungan niyo pa! Tara na Monica!” sigaw ni Paulito at natakot ang tatlo sa binatang bampira.

Sa gubat nagtungo ang dalawang bampira, mabilis na kumilos si Monica at masaya silang nag uunahan. “Kung gutom ka pwede tayo kumain muna” sabi ni Paulito. “Mamaya na, markado ko naman na lugar nila e. Dinig ko ang mga tibok ng puso nila at amoy ko sila” sabi ni Monica at natuwa ang binata sa mabilis niyang pagbago.

Tumigil si Paulito at napahawak sa puno. Napili niya ang pinakamataas na puno sa buong gubat. “Ang taas niyan masyado” sabi ni Monica. “Pag nakaakyat tayo di ka magsisisi, tara na” sagot ng binata.

Di gumalaw si Monica at tinignan lang si Paulito. “Okay, una talon ka at abutin mo yung pinakamalapit na sanga. At mula doon abutin mo yung susunod, ganon lang paulit ulit hanggang sa maabot mo ang pinakamataas na sanga” sabi ni Paulito.

“E pano kung nahulog ako?” tanong ng dalaga. “Nandito naman ako e, sige na mauna ka na” sabi ni Paulito at napangiti ang dalaga.. Nakaakyat si Monica unang sanga. “Sa ngayon wag ka muna titingin sa baba, nandito ako wag kang mag alala” dinig niyang sinabi ng binata kaya tumuloy na siya sa susunod.

Medyo nagkakumpiyansa ang dalaga kaya sunod sunod na ang akyat niya ng sanga. “Dalawa nalang maabot ko na pinakamataas!” sigaw niya sa tuwa. “Sige lang sugod!” sabi ng binata.

Nagmadali na si Monica at dalawang sanga ang nilagtawan niya. Nagulat siya nung makita niya don si Paulito kaya pinagsusuntok niya ito sa dibdib. “Sabi mo sinusundan mo lang ako! E pano kung nahulog ako?! Sinungaling ka!” sigaw niya pero pinakalma siya ng binata at tinuro ang kapaligiran.

Tanaw na tawan ang buhong kaharian mula sa sangang yon at nabighani si Monica sa nakikita niya. “Wow…ang ganda pala dito” sabi niya. Naupo ang dalawa sa sanga at masayang pinagmasdan ang kaharian.

Napatingin si Monica sa baba at natawa siya. “Hindi na ako takot” sabi niya. “Sigurado ka?” tanong ni Paulito at inuga niya ang sanga. “Hindi na, kasi alam ko pag nahulog ako bagsak ko sa kamay mo. Kaya di na ako takot” sagot ng dalaga sabay ngumiti.

“Mahirap kung yun lagi mong iisipin. Makikigera tayo at di lagi nandon ako” sabi ni Paulito. “Alam ko nandon ka lagi. At kahit wala iisipin ko parin na ganun para mas madali” sagot ni Monica at napakamot nalang ang binata.

“Ilang araw palang nagbago ka na, si Tuti natagalan noon. Dalawang buwan bago siya gumaling. Ikaw ilang araw palang bampira ka na talaga pero madami parin kailangan matutunan” sabi ni Paulito.

“Pagbabago…kahit sabihin mo nagbago na ako…pano kung di parin maniwala yung iba na nagbago na ako?” tanong ng dalaga.

“Sabi ko sa iyo sadyang mahirap pero wag ka nang malungkot. Hindi man sila maniwala nagbago ka na…nandito naman akong naniniwala at langing ipagtatanggol ka”

HAPPY NEW YEAR TO EVERYONE!!!

I WILL BE OUT FOR A FEW DAYS…BE BACK SOON!

JOIN OUR FACEBOOK DISCUSSION, CLICK HERE

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo Chapter 4: Pagbangon

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo

by Paul Diaz

Chapter 4: Pagbangon

Isang gabi, tahimik ang buong kaharian nang may isang nilalang na tumayo sa harapan ng lumang palasyo. Maliwanag ang buwan at ang simoy ng hangin ay mahalimuyak. Tinanggal ng nilalang ang kanyang hood at dinikit ang kamay niya sa malaking kometa.

“Bossing, nandito na ako” bulong ni Wookie nang nagpaatras siya. Humawak ang mambabarang sa kamay niya at sa isang iglap dalawang malaking higanteng espiritu ang lumabas at inutusan agad ni Wookie na alisin ang kometa.

Madaling naalis ng dalawang Diablo sang malaking kometa, napahanga si Wookie sa lakas nila. Agad pumasok ang mambabarang sa loob ng gumuhong palasyo, nagpakawala siya ng mga espiritu para hanapin si Paulito.

Ilang sandal pa ay kinalbit ni mini Wookie ang mambabarang at tinuro ang mahiwagang lababo ng bruha na nakataob. Agad pinaalis ni Wookie ang lababo sa mga espiritu at dalawang katawan na magkayakap ang natagpuan nila.

Agad binuhat ni Wookie ang katawan ng punong disipulo, dinala niya ito sa labas at pinahiga sa lupa. Nilaslas ng mambabarang ang leeg ng dala niyang baboy saka pinainom ang dugo sa bampira.

Madami nang napainom na dugo ang mambabarang sa bampira ngunit hindi parin ito nagigising. Pangalawang baboy na at biglang tinapik ni Wookie at noo ng bampira. “Bossing naman e” sabi ni Wookie at natawa si Paulito at dahan dahan niya minulat ang mata niya.

“Yo Kalbo” bati ng bampira at huminga ng malalim ang mambabarang at natawa. “Sorry naman, ngayon lang ako nakaranas na pinapakain ako e” sabi ni Paulito at napakamot ang mambabarang. “Buhay ka naman pala e, bakit di ka pa umalis diyan sa ilalim?” tanong ng mambabarang.

“Ewan ko, wala akong lakas. Ngayon parang bumabalik na. Pero nung nakakulong ako sa ilalim walang wala kahit ano gawin ko. Hindi ko maintindihan” paliwanag ng bampira. “E ngayon? Bumabalik na ba?” tanong ni Wookie. “Oo unti unti pero nanghihina parin ako talaga. At may isa pang problema” sabi ng bampira.

“Anong problema?” tanong ni Wookie at nagulat ang mambabarang nang may kamay siyang nakita na lumalabas sa butas. “Bakit mo ako iniwan doon mag isa?!!!” sigaw ng babae at agad naghanda ang mambabarang pagkat nabobosesan niya ang babae, yun ang bruhang si Monica.

Agad hinila ni Wookie ang mahinang bampira at nagpakawala ng isang daang espiritu para harapin ang bruha. “Bossing dito ka sa likod ko, ako bahala dito” sabi ni Wookie. Di pa sumusugod ang mga espiritu, si Monica naman ay nakatayo lang at pinagmamasdan sila at tumatawa. “Hoy kalbo pano mo nagawa to? Turuan mo nga ako” sabi ng bruha.

“Wookie pare, paatrasin mo na ang mga espiritu mo” utos ni Paulito. “Bossing nasisiraan ka na ba ng bait? Malakas na bruha yan!” sagot ng mambabarang. “Hindi na, paatrasin mo na sila” sagot ng bampira at di makapaniwala ang mambabarang pagkat nakikipaglaro ang bruha sa mga espiritu.

“Boss nasiraan ba ng bait ito?” bulong ni Wookie. “Parang ganon na nga. Monica gutom ka diba?” sabi ng bampira at nagulat si Wookie nang sa isang iglap katabi na niya ang bruha. Inamoy ni Monica ang mambabarang at halos nanlambot si Wookie nang maglabas ng pangil ang bruha. “Pau, pwede ba to? Maganda ang amoy ng dugo niya e” sabi ni Monica.

“Sabi ko sa iyo bawal kumain ng dugo ng tao, hayop lang. Ito may baboy dito” sabi ni Paulito at nagsimangot si Monica. Naupo ang bruha sa harap ng baboy at tinitigan ito. “Pano ko kakainin blood nito? So kadiri the piggy” sabi niya at napakamot si Wookie. “Bossing, isa lang naiisip ko kung pano naging ganyan yan pero di ko maintindihan bakit” sabi ng mambabarang.

“Mahabang kwento pare, may baso ka bang dala?” tanong ni Paulito at inutusan ni Wookie ang manika niya na kumuha ng niyog. “Wow! Ang cute naman niyan!!!” sigaw ni Monica at hinabol niya ang mini Wookie.

Habang wala yung dalawa ay naupo ang mambabarang sa tabi ng bampira. “Boss, bakit mo siya binuhay?” tanong ni Wookie. “Di ko naman ginusto e. Wala na talaga ako lakas noon sa ilalim. Kinailangan ko ng dugo kaya kinagat ko siya. E alam mo naman kaming mga bampira pag inubos mo ang dugo ng isang nilalang tapos nakabaon kayo sa ilalim ng lupa na magkasama…mabubuhay muli yun bilang bampira” kwento ni Paulito.

“May kagat ka sa leeg, bakit pati siya kinain dugo mo?” tanong ni Wookie. “Oo eh, mga tunay na bampira di magagawa yan pero pareho kaming…half half kung tawagin. Kaya para kaming nagpalitan ng kagat para lang mapanatiling buhay ang isat isa” sagot ng bampira.

“Malakas ata kumain ng dugo, hinang hina ka samantala siya nakalabas nga mag isa e” biro ni Wookie at nagtawanan ang dalawa. “Pero pare, wag mo sana ipaalala na bruha siya” sabi ni Paulito. “Ha? Bakit?” sagot ng mambabarang. “Pag nabuhay ka muli makakalimutan mo ang nakaraan mo. Ganon nangyari sa akin dati, naalala ko kabataan ko at kung paano ako pinatay ng isang bampira. Nung nakaraan lang sa muling pagkabuhay ko nanumbalik ang lahat ng nakaraan kong alaala. Sana sa kanya wag na bumalik” kwento ni Paulito.

“Oo sige pare, wag kang mag alala” sagot ni Wookie. “Pero meron akong hindi maintindihan” sabi ng bampira. “Ano yon pare?” tanong ng mambabarang. “Kilala niya ako e. Nakwento niya lahat hanggang sa pagkamatay ko nung bata ako” sabi ni Paulito.

“Ha? Akala ko ba pag naging bampira mabubura ang pag iisip?” tanong ni Wookie. “Yun na nga e, nakwento niya pano nila ako natagpuan sa gubat nung sanggol ako. Pati daw si Anhica natagpuan din daw nila pero tinago at pinag kunwaring diwata. Kuhang kuha niya pati detalye ng maliit kong tirahan noon at itsura nung gubat na kinalakihan ko. Hindi ko talaga siya maalala e. Sabi naman niya pinagbabawal daw sila makalapit sa akin” kwento ng bampira.

“Di ba kaya niyo malaman kung nagsisinungaling ang isang tao?” tanong ni Wookie. “Oo kaya namin, ginawa ko yon at bilang nagpabuhay sa kanya hindi siya pwede magsinungaling sa akin. Ako ang bumuhay sa kanya bilang bampira kaya ako ang amo niya at kailangan niya sundin ang lahat ng sasabihin ko. Nagsasabi siya ng totoo kaya di ko talaga maintindihan” paliwanag ni Paulito.

“Bossing baka nagpapanggap lang yan, kaya mag ingat tayo” sabi ni Wookie. “Oo alam ko pero may katotohanan sa mga sinasabi niya. Nung namatay daw ako doon siya lumayas sa gubat para humingi ng tulong sa mga bruha para buhayin ako. Doon ko din nalaman na si Aneth pala ang nagbigay lakas kay Fredatoria pero binintang sa kanya kaya gusto niya gumanti” sabi ng bampira at nagulat si Wookie.

“Si Aneth ang may kagagawan ng lahat? Oo nga pala bossing, si Aneth ang problema natin ngayon” sabi ng mambabarang. “Oo alam ko, siya din ang nagkulong sa amin at iniwanan kami para mamatay. Kaya nung nakwento ni Monica tungkol kay Aneth naniniwala ako sa kanya pero hindi ko maintindihan bakit naalala niya ang lahat e burado ang memorya niya” sabi ni Paulito.

“Kung naalala niya ang nakaraan niya, imposible naman na hindi niya maalala na naging masamang bruha siya. Parang di tumutugma ata” sabi ni Wookie. “Yun na nga e, pero wala talaga siya maalala, pati yung pagkakulong namin at huling laban wala siya maalala” sabi ni Paulito.

“Bossing parang bumabalik ata lakas mo ha” sabi bigla ni Wookie at tumayo ang bampira at huminga ng malalim. “Oo nga no, pero kulang pa to, di ko pa nararamdaman ang lakas ng iba nating kadisipulo. Dati dati alam ko lagi nasan kayo, pero ikaw ramdam ko malamang kasi katabi lang kita. Wala pa ako sa wastong lakas siguro kaya ganon” sabi ng bampira.

“Kailangan mo magpahinga, at habang binabawi mo lakas mo ikwekwento ko ang bagong delubyong hinaharap natin” sabi ni Wookie pero narinig na nila ang tawa ni Monica papalapit.

“Akin na yang buko para mahiwa ko na. Para may baso ka na maarte kang bampira ka” sabi ni Wookie. “Tse! Diwata ako, ako na maghihiwa dito” sabi ni Monica at nagulat ang dalawa nang may lumabas na dilaw na ilaw sa daliri ng dalaga at hiniwa ang buko sa dalawa.

“Kaya ba ng bampira ang ganon?” bulong ni Wookie. “Hoy! Naririnig kita wag kang bubulong bulong diyan” sabi ni Monica. “E di bampira ka nga!” sabi ng mambabarang. “Kasalanan ng katabi mo! Diwata na nga e gagawin pang bampira, gusto mo lang may kapareho kang napalitan ng anyo e” reklamo ng dalaga at napakamot nalang si Paulito.

Inabot ni Monica ang kalahating niyog kay Paulito, “Ikaw na mag get ng blood, kadiri e” sabi niya. “Kadiri daw, kung di naman iinumin patay ka” bulong ni Wookie at bigla siyang tinabihan ng dalagang bampira.

“Pauuu…sigurado ba na hindi pwede? Kahit konti lang na dugo nitong kalbong to” landi ni Monica. “Tsk sabi ko say o bawal ang tao!” galit ni Paulito pero tinaas ni Monica ang kilay niya. “Kahit isang patak lang, kasi matamis ang amoy ng dugo ng tao e” sabi niya. “Hindi pwede! Halika dito at ito ang inumin mo” sabi ng bampira at nagdabog ang dalaga.

Dinilatan ni Wookie ang dalaga, “Bwisit ka kalbo! Pasalamat ka nandito si Paulito. Pag wala siya…” sabi ni Monica. “Itigil mo yan, sundin mo ako pagkat ako ang amo mo!” galit ni Paulito kaya tumahimik ang dalaga. Pasimpleng natawa si Wookie at dinilatan ulit ang dalaga, “Demonikaaaa” tukso niya. “Paulito oh! Tignan mo yang disipulo mo!” sumbong ng dalaga. “Wookie itigil mo din yan!” sabi ng bampira at nanahimik ang mambabarang at siya naman ang dinilatan ng dalaga.

Ilang araw ang lumipas nagising si Paulito sa kweba, nakayakap sa kanya si Monica at hinang hina siya. “Kinagat mo ba ako ulit?” tanong ng binata. “Hindi” sagot ng dalaga. “E bakit ako nanghihina? Lagi nalang ganito pag magigising ako” sabi ni Paulito. Tumayo ang bampira at nagising din sina Wookie at Wakiz. “Pare may problema?” tanong ng mambabarang.

“Nanghihina ako lagi basta bagong gising e” sabi ng bampira. “Hoy bruha ano ginawa mo kay boss?” tanong ni Wookie. “Wala ako ginawa! Wala pa!” sagot ng dalaga sabay tawa. “Malamang may ginawa yan, sabi ko na nagpapanggap lang yan e” sabi ng mambabarang.

“Ay wait, naalala ko nung bata ako nilagyan ako ng asul na bato sa katawan” sabi ni Monica at biglang bumangon si Wakiz. “Asul na bato? Sigurado ka asul na bato?” tanong ng matanda.

“Opo lolo, kasi dati suot ng mommy ko yon. Pinapasa daw punong diwata yon sa anak niya na papalit sa kanya” paliwanag ng dalaga at nagising na ng tuluyan ang matanda. “Kaya naman pala nanghihina ka pag katabi mo siya. Nasa katawan pa niya ang kapangyarihan ng asul na bato. Pero pag nasa kanya pa yon e pano siya lumakas?” tanong matanda at natulala ang tatlo at tinignan ang dalaga.

“Ibig mo sabihin yung kapangyarihan niya nung bruha siya hindi pa yon ang tunay na kapangyarihan niya?” tanong ni Wookie at sinesyasan siya ni Paulito na manahimik. “Ganun na nga apo, pero di ko alam pano niya nagawa yon” bulong ng matanda.

“Ayan nanaman kayo bulong bulong bulong! Naririnig ko kayo at hindi ako bruha! Oo pumunta ako sa kanila para humingi ng tulong at nag aral pero wala na ako maalala pagkatapos non!” sigaw ni Monica at lalong naintriga ang tatlo.

“Kaya pala hindi ko maramdaman ang presesnya ng ibang disipulo, tinatanggal pala niya ang lakas ko” sabi ni Paulito. “Hindi ganon iho, gagana lang ang kapangyarihan ng asul na bato pag suot mo ito o katabi mo yung may suot nito” paliwanag ni Wakiz at nanigas ang bampira.

“Hindi totoo yan, sigurado ko may kinalaman siya dito kaya di ko nararamdaman yung iba” pilit ng bampira. “Alam ko natatakot sa isipin yung masama, pero iho ganun ang kapangyarihan ng asul na bato. Kung ayaw mo isipin ako magsasabi sa iyo”

“Maaring patay na ang iba niyong kadisipulo” sabi ng matanda.

Humarap si Paulito sa pasukan ng kweba, mga kamao niya nanigas at nanggagalaiti siya sa galit. Nagliyab ang mga mata niya at buong katawan niya nagbagang pula. “Oh shet, hindi maganda ito” sabi ni Wookie.

“Monica iha dalian mo yakapin mo siya bago makalabas ang sugo!” utos ni Wakiz at mabilis na gumalaw ang dalaga at mula sa likod niyakap ang binatang bampira. Tumigil ang pagbabaga ng katawan ni Paulito, mga mata niya nanumbalik sa normal at napaluhod ito.

“Bakit niyo ako pinigilan?!!!” sigaw niya at lalo pa siya niyakap ng mahigpit ni Monica.

“Paulito, alam ko galit ka. Pero hindi natin alam kung ano ang makakalaban natin. Pag hinayaan ka namin maging sugo ay mararamdaman ng buong kaharian ang kapangyarihan mo at maalerto si Aneth at yung isang grupo”

“Mas maganda na yung ganito muna at mag antay tayo bago tayo gumalaw. Mas maganda na alam nila na patay na kayong tatlo para alam nila wala silang makakaharap. Mahirap makipaglaban pag hindi mo alam kung ano ang kalaban mo”

“Sa ngayon sigurado ko hawak na ni Aneth ang mga libro. Sigurado ko nagsimula na siyang magpalakas at wala tayong magagawa kasi nakasaad yon. Hayaan mo na mag antay pa tayo konti para malaman natin ano ang balak niya”

“Lahat ng plano hindi perpekto, laging may pagkakamali. Kung wala man mali laging may kahinaan ang plano. Kailangan natin malaman ang plano niya bago tayo gumalaw. Kung ngayon tayo kikilos sino na ang lalaban sa kanila pag nabigo tayo?” paliwanag ni Wakiz.

Kumalma si Paulito at tinapik ang kamay ni Monica para bitawan siya. Tumayo siya at hinarap ang bukanan ng kweba.

“Sabi mo ang nakasaad lagi nasusunod. Sige sasang ayon ako sa iyo ngayon Wakiz. Pero ito tandaan mo…”

“Habang akoy buhay, gagawin kong libro ng kasinungalingan ang libro ng mga ninuno!”


( JOIN OUR FACEBOOK DISCUSSION, CLICK HERE )

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo Chapter 3: Punong Diwata

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo

by Paul Diaz

Chapter 3: Punong Diwata

Sa loob ng bagong palasyo abala ang reyna sa pagtanggap ng mga bisita. Binuksan niya ang pinto ng palasyo para sa mga mamamayan na nais makapasok at makahingi ng tulong. Ngunit sa paligid ng kwarto nagbabantay ang ibang disipulo.

“Bagay talaga niya maging reyna ano? Tignan mo mahal na mahal siya ng mga tao” bulong ni Bashito sa mga dwendeng nakatayo sa balikat niya. “Mahal ko din siya” sagot ni Darwino. “Pero pare, bakit parang nag iiba itsura niya?” tanong ni Bobbyno at tinignan ng tatlo si Nella ng maigi.

“Baka stress lang” sabi ni Virgous na nakitabi sa kanila. “Stress? Pag ganon tatanda ang itsura, pero si Nella nag iiba itsura niya. Tawagin mo nga si Sarryno para amuyin baka naman hindi na siya yan” utos ni Bashito. “Ako nalang aamoy” landi ni Darwino at bigla siya binatukan ng kaibigan niyang dwende. “Seryosong usapan ito” sabi ni Bobbyno. “Seryoooosooo din akoooo” landi pa ni Darwino.

Pasimpleng lumapit si Sarryno sa reyna, kunwari bumulong siya para kumustahin. Bumalik si Sarryno sa mga disipulo at napakamot. “Siya parin naman mga pre” sabi niya kaya nagtaka nalang sila sa pagbabago ng itsura ng reyna.

Kinagabihan nang tulog na si Nella ay nagtipon ang lahat ng disipulo at pinuntahan si Aneth. “Ano mapaglilingkod ko sa inyo mga ginoong disipulo?” tanong ni Aneth nang pinapasok niya sila sa kanyang kwarto.

“Punong diwata, wala ka bang napapansin sa reyna?” tanong ni Bashito. Medyo nagulat si Aneth pero nagkunwari. “Wala naman, bakit ano nangyari kay Nella?” tanong ni Aneth. “Napapansin lang namin na nagbabago itsura niya. Hinala namin nung una na napalitan siya pero bineripa nina Sarryno at ng mga bampira na siya parin yon. Hindi kaya napalitan siya pero niloloko ang mga pang amoy namin?” tanong ni Virgous.

Napatayo si Aneth at naglakad lakad, napansin ni Louis na kakaiba ang kilos ng diwata kaya hinawakan niya agad si Vandolphous. “Bakit pare?” tanong ng duling na bampira. “Shhhh…maghanda ka lang” bulong ni Louis.

“Binabantayan naman natin maigi ang reyna, sigurado ko wala naman nakalapit na ibang nilalang sa kanya pagkat lagi ko siya kasama. Pag hindi ko kasama ay kayo naman ang kasama” sabi ni Aneth.

“Bakit tila bumilis ang tibok ng puso mo at nag iba ang hininga mo?” tanong ni Chado at napatigil ang diwata at napangiti. “Nakalimutan ko mga bampira pala kausap ko” sabi ng diwata at sa isang iglap mabilis kumilos si Louis at dala niya si Vandolphous, nakatayo agad ang duling na bampira sa harapan ni Aneth.

“Hindi ka pwede magsinungaling sa akin” sabi ni Vandolphous at biglang nanigas ang diwata. “Sasabihin mo ang gusto namin malaman. Bakit nag iba ang itsura ni Nella?” tanong ng bampira.

Tumatawa si Aneth at pilit nilalabanan ang kapangyarihan ng duling na bampira, kahit ayaw niyang magsalita ay wala siyang magawa. “Pinalitan ko anyo niya noong bata pa siya. Pag mga nilalang ang makakakita sa kanya magiging kamukha niya ang dating kasintahan ng pinuno niyo” biglang sabi ng diwata at nagulat ang mga bampira.

“Bakit mo ginawa yon?” tanong ni Chado at tumawa ng malakas ang diwata. “Kasi nakita ko ang mga magaganap at kinailangan ko palitan itsura niya para. Pag normal na tao titingin, nakikita nila ang tunay na anyo ni Nella. Pero pag tayo, at lalo na si Paulito ay makikita natin ang itsura ng namayapa niyang kasintahan”

“Bakit? Pagkat kailangan ko ang kapangyarihan ng sugo!” paliwanag ni Aneth. “Masamang diwata ka! Mapanlinlang! Ginamit mo lang kami!” sigaw ni Bobbyno at susugurin na sana niya si Aneth pero pinigilan siya ni Darwino, “Let her speak” sabi ng dwende.

“Tama kayo ginamit ko lang kayo. Pano ko pa matatalo ang kapatid ko pag wala kayo? Hindi ko naman kayo kaya tipunin, kaya kinailangan ko ang impluwensya ni Paulito at nagtagumpay naman ako!!” sagot ni Nella sabay tawa.

“Pero alam niyo di lang yon ang nagawa ko. Alam niyo ba sino ang nagpalakas kay Fredatoria noon? Ako!!! At mula noon nais ko makamtan ang kapangyarihan niya! Sumama ang loob ko nung nalaman ko naikalat ang mga kapangyarihan niya sa inyong mga disipulo kaya oo ginamit ko lang kayo at nakuha ko din ang matagal kong pinapangarap!!!” dagdag ng diwata.

“Hindi mo makukuha ang kapangyarihan namin!!!” sigaw ni Sarryno sabay di natiis at sumugod. Nasugatan niya si Aneth sa mukha gamit ang mga kuko niya, ang diwata nakawala sa kapangyarihan ng duling na bampira at nagpasabog ng dilaw na ilaw kung saan napatalsik ang mga disipulo.

Pagkabangon nila ay wala na si Aneth, “Dito naamoy ko siya!” sigaw ni Sarryno at sinundan siya ng iba. Sa likod ng palasyo nagulat ang mga disipulo pagkat nakatayo sa harapan nila ay mga kamukha nila.

“Eto nanaman tayo” sabi ni Bobbyno. “Nagkakamali kayo, napabilib ako sa ginawa ng kapatid ko kaya gumawa din ako ng sarili kong mga disipulo. Sayang kulang ng dalawa pero ayos narin ito. Alam niyo di ko na sana kailangan ng mga ito e, akala ko mapapaamo ko kayo at kayo mismo ang magiging alagad ko. Huli na ang lahat kaya sila nalang ang magiging alagad ko” sabi ni Aneth na lumulutang sa hangin.

“Pano lalaban mga yan e di nga sila ata buhay e?” tanong ni Bombayno nang napansin nila ang mga pekeng disipulo na nakatayo lang na parang estatwa.

“Tama ka kasi di pa sila buhay, sabi ko naman sa inyo gusto ko ang mga kapangyarihan niyo kaya kukunin ko sila! Tignan niyo kung saan kayo nakatayo!” sabi ni Aneth. Pagtingin ng mga disipulo sa lupang kinatatayuan nila ay nasa loob sila ng isang malaking bilog na nakaukit sa lupa.

Sinubukan nila makalabas sa marka pero parang may nagpipigil sa kanilang makalabas. Napatawa ng malakas si Aneth pero mabilis nagpaapoy si Virgous ngunit di umaabot ang lakas niya sa diwata.

“May humaharang!” sigaw ng taong apoy, “Baluuuuuuuutttttt!!!” sigaw ni Bombayno pero mga kapwa niyang disipulo lang ang nabibingi at lalo pang tumawa ng malakas ang diwata. “Kahit ano gawin niyo di niyo ako masasaktan. Wala na kayo magagawa at makukuha ko na ang mga kapangyarihan niyo” sabi ni Aneth.

Pinikit ng diwata ang mga mata niya at may dasal na binigkas. Mga disipulo sinubukan ang lahat para makawala pero biglang nagliyab ang bilog at nagsipagbagsakan sila sa lupa. Nanghihina ang mga disipulo at unti unti namang nabubuhayan ang mga kapareho nila.

Ilang sandali pa ay hinang hina na ang mga disipulo, nakakagalaw na ang mga alagad ni Aneth at lalo pang natawa ang diwata.

“Vakit vah dhi niyo ako vinivilang na dishipuloow!!!” sigaw ng isang bampira mula sa puno. Tumalon ito papunta kay Aneth, bago pa makalingon ang diwata ay naibaon na ni Tuti ang mga pustiso niya leeg ng diwata. Napasigaw ng malakas ang diwata at ang mga disipulo tila nabuhayan.

Kumapit ng husto si Tuti kay Aneth at pinagkakalmot pa nito ang katawan ng diwata. Nanghihina na si Aneth kaya sinira niya ang bilog na marka gamit dilaw na ilaw. Nakagalaw ang mga alagad niya at nagsitalunan para maabot si Tuti.

Sumigaw ang pekeng Bombayno at nabingi si Tuti kaya napabitaw sa diwata. Pareho sila bumagsak sa lupa at ang mga alagad ni Aneth agad inatake ang bungal na bampira. Sinubukan ng mga disipulo bumangon para matulungan ang kasama nila ngunit masama ang nangyari.

Wala sa kanila ang nakatayo at nakatulong, tanging nagawa nila ay panoorin ang mga pekeng disipulo na kawawain si Tuti. Kahit ano pang galit ang nararamdaman nila, ubos talaga ang mga lakas nila. Bumangon si Aneth at tumawa nang tumigil ang mga alagad niya. Wala nang buhay si Tuti na nakahiga sa lupa, napapikit nalang ang mga disipulo at nagmumura.

“Wala na kayong silbi sa akin, nakuha ko na ang kapangyarihan niyo. Hindi naman ako masamang diwata, kaya di ko kayo papatayin. Mga disipulo ko, kunin niyo sila at ikalat sa bawat sulok ng kaharian! Siguraduhin niyo na hindi sila makakatakas, dalian niyo!” utos ni Aneth at mga alagad niya kinuha ang kanilang kaparehang disipulo at mabilis na lumayo.

Kinabukasan ay pinatawag ni Aneth ang lahat ng punong nilalang mula sa lahat ng gubat sa kaharian. Lahat napansin ang sugat ni Aneth sa leeg pero nagpalusot lang ang diwata.

“Bakit mo kami pinatawag?” tanong ng punong dwende. “Meron tayong problema, matinding problema” sabi ni Aneth. “Ano ang problemang ito? Wala naman kaming nararamdaman na kakaiba sa kaharian” sagot ng punong mambabarang.

“Ang mga libro ng kapangyarihan, may gustong makakuha sa kanila” sabi ni Aneth at nagulat ang lahat. “Bakit mo binibigkas yan?!!! Alam mo naman na sekreto natin yan. Pinasa sa atin ng mga ninuno natin. Bakit mo binigkas yan sa harap ng mga disipulo?” tanong ng punong kapre.

“Mapagkakatiwalaan naman sila, sinisigurado ko yon. May nilalang na gusto makamit ang kapangyarihan ng mga libro” sabi ni Aneth. “Sino yan? Hindi magtatagumpay yan habang buhay tayo. Pipigilan natin siya!” sabi ng dwende.

“Ako!” sagot ng diwata at nagulat ang mga kasama niya. “Hindi magandang biro yan Aneth! Bilang punong diwata hindi ka pwede magbiro ng ganyan!” sigaw ng punong mambabarang.

“Hindi ako nagbibiro. Kaya ko kayo pinatawag ay itatanong ko sa inyo kung sino ang kontra sa balak ko. Yung kokontra ay magiging kalaban ng kaharian, at ang mga hindi kontra ay maninilbihan kasama ko” paliwanag ni Aneth at nagsitayuan ang ibang nilalang at pumorma.

“Maaring kayong mga diwata ang pinakamalakas pero pag nagsama sama kami kaya ka namin. Wala sa amin ang sasama sa iyo!” sigaw ng punong tikbalang pero tumawa lang si Aneth at sa isang kumpay ng kamay ay napaupo ang ibang nilalang.

“Sabi ko na kokontra kayo kaya napaghandaan ko ito. Dito sa kwartong ito wala kayong kapangyarihan. Tanging ako lang at mga alagad ko. Papasukin ang mga impostor!” sabi ng diwata at pinasok ng mga alagad niya ang mga patay na katawan ng ibang nilalang.

“Ano ang binabalak mo? Pakawalan mo kami dito Aneth!!!” sabi ng dwende. “Konting tiis nalang at mapapalitan na kayo. Wag kayong mag alala at sisiguraduhin kong kamukhang kamukha niyo ang kapalit niyo” sabi ng diwata.

Tulad ng ginawa niya sa mga disipulo, tinanggalan niya ng kapangyarihan ang mga punong nilalang at nilipat yon sa mga patay na katawan. Ilang minuto ang lumipas at patay na ang mga punong nilalang at mga dating patay ay buhay na.

“Bantayan niyo maigi ang pinto, wag kayo magpapalapit ng kahit sino” utos ni Aneth at nagsilabasan ang mga alagad niya. Pinagtabi ni Aneth ang katawan ng patay na punong dwende at yung muling nabuhay na dwende. Nagdasal siya at unti unting nagbago ang itsura ng nabuhay na dwende at gumagaya ito sa namayapang punong dwende.

Tatlong araw ang lumipas at binisita ni Aneth si Nella sa kwarto niya. “Mahal na reyna, may problema tayo” sabi ng diwata. “Aneth! Bakit parang nanghihina ka?” tanong ni Nella na agad bumangon mula sa kama.

“Hindi lang ako mahal na reyna ang nanghihina. Lahat kaming mga nilalang ang tila nawawalan ng lakas. Hindi maipaliwanag kung bakit ngunit parang may ibang nilalang ang gumagawa nito” kwento ng diwata na tinuloy ang pagkukunwari.

“Ha? Pano natin malulutasan ito? Pano mo nalaman na lahat ng nilalang ay nadali?” tanong ng reyna. “Mahal na reyna, nandito ang ibang punong nilalang para kausapin ka. May lunas ito pero kailangan ka namin makausap lahat” paliwanag ni Aneth at agad sumama ang reyna sa diwata.

Naupo si Nella sa trono at naupo sa harapan niya ang mga punong nilalang. “Mahal na reyna, kaming mga punong nilalang ay tinatagong sekreto. Tungkol ito sa mga libro ng kapangyarihan…” sabi ni Aneth at nakwento ng diwata ang lahat sa reyna.

“Sigurado ba maisasalba ang lahat ng nilalang pag nakuha natin ang mga libro?” tanong ni Nella. “Opo mahal na reyna. Pero tangin ang naghahari lang sa kaharian ang pwedeng pumasok sa templo. Yan ang napagpasyahan ng mga ninuno namin. Pagkat pag tao ang nakakuha ng libro ay di rin lang nila maiintidihan at magagamit. Ginawa yon para walang nilalang ang pwede magmalabis” paliwanag ni Aneth.

“Nasan ba yung templo? Kailangan natin magpunta doon agad” sabi ng reyna at napangisi ng konti ang diwata. “Samahan ko kayo mahal na reyna, isama narin natin ang mga disipulo para magbantay. Hindi natin alam kung sino ang gumagawa nito sa mga nilalang kaya dapat may gwardya tayo” hirit ni Aneth.

“Teka napansin kong nawawala si Tuti, nasan siya?” tanong ng reyna at kinabahan si Aneth. “Mahal na reyna mukhang nagluluksa pa ata siya sa pagkawala ni Paulito. Tulad ni Anhica mukhang lumayo muna sila” paliwanag ni Aneth at napabuntong hininga si Nella. “O siya, tara na. Ayaw ko may mamatay na nilalang” sabi ng reyna.

Ilang oras ang lumipas at narating nila ang sentro ng kaharian, desyerto ito at walang makitang templo si Nella. “Nasan ang templo?” tanong niya. “Mahal na reyna nasa ilalim ng lupa, atras muna kayo at ipahukay natin sa mga disipulo” sabi ni Aneth.

Mabilis nagtrabaho ang mga pekeng disipulo, nakatayo lang ang dalawang dwende sa tabi ng reyna kaya inayos ni Nella ang palda niya. “Parang nagbago na ata kayong dalawa” sabi niya. “Respeto lang mahal na reyna” sagot ni Darwino at nanibago talaga si Nella kaya natawa nalang.

Ilang metro ang nahukay at isang sementong bloke ang nakaharang sa papasok sa templo. “Tabi kayo” utos ni Bombayno at bigla siyang sumigaw at nabiyak ang semento. “Pati boses ni Bombayno nag iba” pansin ni Nella pero walang kumibo.

Nabuksan na nila ang papasok sa templo at agad bumaba si Nella. “Natatakot ako Aneth” sabi ng reyna. “Pasensya na mahal na reyna ngunit pag sinamahan ka namin mamatay kami” sagot ng diwata. “Teka bakit hindi nanghihina ang mga disipulo? Diba dapat sila nanghihina?” tanong ni Nella.

“Ah…kaya siguro nagbago ang boses ni Bombayno at nagbago ugali ng mga manyakis na dwende” sagot ng diwata at natawa si Nella. “Oo nga, sigurado ka wala ako makakaharap dito?” tanong ng dalaga. “Sigurado ko wala mahal na reyna” sagot ni Aneth na ngumiti.

Pumasok si Nella sa templo, madilim sa loob ngunit may kakaiba siyang naramdaman. Biglang nagliwanag ang templo kaya napaatras ang dalaga, isang multo ang nagpakita sa dalaga kaya napasigaw ito ng malakas. Kinabahan si Aneth pero wala siya magawa pagkat hindi sila pwede makalapit sa loob.

“Wag kang matakot Nella” sabi ng multo at napaupo ang reyna at nabalot ng takot. Hindi siya makasigaw nang lalong luminaw ang multo at nag anyong tao. “Wag kang matakot Nella, ako ang taga bantay ng templo” sabi ng multo at nanginig ng todo ang dalaga.

“Pano mo alam pangalan ko?” tanong ng dalaga. “Nakasaad ang iyong pagpunta dito. Matagal na kitang inaantay” sagot ng multo. “Nakasaad? Inaantay ako? Anong ibig mo sabihin?” tanong ni Nella.

“Oo, lahat ng nagaganap sa kaharian na ito ay nakasaad na. Lahat ng naganap at di pa nagaganap ay nakasulat sa libro ng mga ninuno. Wag kang matakot Nella, hindi kita pwedeng saktan. Gwardya lang ako dito sa templo” paliwanag ng multo.

Tumayo dahan dahan si Nella at naglakad pa papasok sa templo, “Ano pa ang nakasaad sa libro?” tanong ni Nella. “Patawad Nella hindi ko pwede sabihin, at kahit sabihin ko man ay wala ka rin magagawa pagkat ang nakasaad ay di na mababago. Mangyayari at mangyayari lahat” paliwanag ng multo.

“Bakit parang malagim ang tono ng boses mo? Nandito ako pagkat may problema ang mga nilalang. Nanghihina sila at nawawala ang kanilang kapangyarihan. Sabi sa akin makakatulong ang kapangyarihan na nakasaad sa mga libro dito” sabi ng dalaga.

“Yan ba talaga ang paniniwala mo?” tanong ng multo. “Bakit hindi ba? Sabihin mo sa akin kung ano nalalaman mo. Utos ko ito!” sigaw ni Nella at natawa ang multo. “Reyna ka nga pero patawag Nella, ang mga buhay lang ang nasasakupan mo. Kaming mga multo ay hindi kasama don. Naitanong ko lang kung yun talaga ang paniniwala mo” paliwanag ng multo.

“Yun ang sabi sa akin at nakita ko ang ebidensya” mariing sinabi ng dalaga. “Taga bantay lang ako dito sa templo, hindi kita pwede pigilan kunin ang mga libro Ikaw tunay na tagapamahala ng kaharian kaya di kita pwede pigilan. Halika samahan kita” sabi ng multo at pumasok ang dalawa sa templo.

May tatlong malalaking lamesa at sa ibabaw nila ang mga libro ng kapangyarihan. “Ang dami pala” sabi ni Nella. “Oo bawat nilalang ay may tanging libro. Nakalaad sa bawat libro kung paano nila makakamtan ang pinakamalakas na kapangyarihan nila” paliwanag ng multo.

“Libro ng diwata…pag binasa ito ng isang diwata matututunan niya pano lumakas ng todo?” tanong ni Nella. “Ganun na nga yon” sabi ng multo. “E sino ang mga gumawa nito?” tanong pa ng dalaga.

“Noong unang panahon nagpapalakasan ang mga bawat nilalang. Nais nila mangibabaw sa iba kaya nag aral sila pano lumakas. Nagkaroon ng matinding gera ng mga nilalang. Dahil sa nais maging pinakamagaling halos nasira na nila ang kaharian”

“Habang tumatagal ay napapansin nila na nanghihina sila, at doon nila nalaman na ang kapangyarihan nila nanggagaling din sa kapaligiran. Oo maaring malakas sila pero nakalimutan nila na mas makapangyarihan ang kapaligiran. Halos mamatay na ang kaharian at napansin nila pati sila nadadamay”

“Tumigil ang gera at nagtipon ang pinakamalakas na mga nilalang. Nagpasya sila na itigil na ang laban at dahil nasisira ang kaharian. Wala din lang kwenta mamuno pag wala kang kaharian diba?” kwento ng multo.

“Kaya yung mga pinakamalakas na nilalang ay siyang naging ng pinuno, pinunong diwata, pinunong dwende at madami pang iba. Lahat sila pinili ang kapayapaan pero may mga di sumang ayon sa kanila”

“Kaya nagkaroon ng pwersa ng liwanag, at pwersa ng kadiliman. Mga pwersa ng liwanag ay yung mga nilalang na ninanais ang kapayapaan at ang kapangyarihan nila galing sa kalikasan. Ang mga tumiwalag ay nakahanap ng panibagong kapangyarihan na mula sa kadiliman ng budhi”

“Nagpasya ang mga punong nilalang na itago ang mga libro dito sa templo at tanging makakapasok dito ay ang tao na walang kapangyarihan” sabi pa ng multo.

“E paano kung makuha ng isang nilalang ang lahat ng libro? Kaya ba niya aralin ang mga kapangyarihan ng ibang nilalang?” tanong ni Nella. “Maari yon ngunit mahihirapan siya. Kahit na ganon, may ibang gamit din ang mga librong ito. Malalaman din ng nilalang na yon ang kahinaan ng ibang nilalang at pwede niyang gamitin ang kahinaan na ito para matalo ang isa pang nilalang. Pero ang labis na nakakatakot ay pag nakamtan ng isang nilalang ang lahat ng kapangyarihan na ito. Pag nangyari yon isa na siyang diyos” paliwanag ng multo at natakot si Nella.

“Pero mahirap mangyari yon diba? Hindi naman siguro mangyayari yon. Nais ko lang tulungan ang mga nilalang kaya ako nagpunta dito” sabi ni Nella. “Yan ang paniniwala mo kaya wala ako pwede gawin kundi respetuhin yon” sagot ng multo at nagdududa na talaga si Nella.

“Nandito din ba ang libro ng ninuno? Gusto ko siya mabasa kasi ayaw mo naman sabihin ang alam mo. Nasan ang librong yon?” tanong ng dalaga. “Patawad Nella, nahati sa tatlo ang libro ng mga ninuno at naikalat. Kung saan hindi ko alam pero nabasa ko lahat ng laman nito. Dahil sa kasalanan na yon ako ang napiling magbantay dito, kinulong nila ako dito at nandoon ang aking kalansay” sabi ng multo at sa dulo ng templo nakita ni nela ang isang kalansay at kinilabutan siya.

“Dahil na nalalaman ko nagpasya ang mga punong nilalang na akoy ikulong dito para di ko maikalat ang nalalaman ko. Aminado ako binalak ko gamitin sa hindi maganda ang mga nalaman ko, kaya tanggap ko ang lahat. Hindi madali ang maging multo na taga bantay. Nais ko nang mamayapa sana pero napipigilan ako”

“Pero sabi nila antayin ko ang pagdating mo, pag nagawa kong panatiliin ang nalalaman ko sa akin lamang maari na ako mamayapa sa pagdating mo. Kaya matagal na kitang inaantay Nella. Patawag gusto ko man sabihin sa iyo ang nalalaman ko, hindi ko na kaya manatili pa dito. Gusto ko na mamayapa, sana maintindihan mo” sabi ng multo at huminga ng malalim ang dalaga.

“Masyado madami ito, matatagalan ako sa pagbuhat ng mga libro” sabi ni Nella. “Tutulungan kita, wag kang mag alala. Pero Nella payo ko lang sa iyo. Maging mapagmasid ka, sundin mo ang puso mo. Sigurado ka ba sa paniniwala mo? Yun lang masasabi ko, antayin ko nalang ang desisyon mo” sabi ng multo at matagal napaisip si Nella.

“Bahala na, di ko kaya na madaming nilalang ang mamatay” sabi ng dalaga at niyuko ng multo ang ulo at tinulungan na si Nella magbuhat ng mga libro.


(JOIN OUR FACEBOOK DISCUSSION, CLICK HERE )

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo Chapter 2: Trese Diablos

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo

by Paul Diaz

Chapter 2: Trese Diablos

Huminga ng malalim si Wookie at dahan dahan minulat ang kanyang mga mata. Kanina lang nakikipaglaban siya kasama ang mga disipulo nang bigla siya tinangay ng mga espiritu. Tumayo ang mambabarang at wala siyang maalala kung pano siya napunta sa kweba.

“Gising ka na pala, halika ka dito at kumain ka” sabi ng isang matanda na nakaupo sa harapan ng isang apoy. “Sino ka? Ano ginagawa ko dito? Kailangan ako ng mga kasama ko!” sigaw ni Wookie at tumawa ang matanda.

“Wag kang mag alala tapos na ang laban at nanalo kayo” sabi ng matanda nang biglang may kalansay ang lumapit at may dalang pagkain. Agad pumorma si Wookie at nagpalabas ng tatlong espiritu. Sa isang tadyak lang ng matanda ay nalusaw ang mga espiritu at nagulat si Wookie. “Gawa gawa ko yang kalansay, maupo ka at kumain” sabi ng matanda.

“Sino ka ba? At pano mo nalusaw ang pinatawag kong espiritu?” tanong ng mambabarang. “Kumain ka muna, madami tayong panahon mag usap” sagot ng matanda kaya kumain na si Wookie pero pinagmamasdan niya yung matanda.

Pagkatapos kumain ay sumandal paatras si Wookie dahil sa pagkabusog. “Alam ko nag aalala ka para sa mga kaibigan mo, pwes eto ipapakita ko sa iyo ang nangyari” sabi ng matanda at natawa si Wookie. Tinaas ng matanda ang kamay niya at isang dilaw na espiritu ang lumabas. Nilapitan ng espiritu si Wookie kaya natakot at nagpaatras ang mambabarang. “Wag kang matakot, hayaan mo siya sumanib sa iyo para makita mo ang nangyari” sabi ng matanda.

Huminga ng malalim si Wookie at hinayaan ang espiritu makapasok sa katawan niya, agad nanigas ang mambabarang at mga mata niya napapikit. Bawat eksena napanood niya pati yung pagtangay sa kanya ng mga espiritu. Napapaindak si Wookie sa bakbakan napapanood niya at sa huli bigla siya napanganga nang mapanood niya bumagsak sa palasyo ang higanteng kometa.

Umalis ang espiritu sa mambabarang at si Wookie niyuko ang ulo at nalungkot. “Kaya kita tinangay palayo dahil may nagbabantang bagong delubyo. Dati hindi ako nakikialam sa mga gera dahil lahat nakatakda sa libro ng mga ninuno”

“Ngunit yung libro ay hindi kumpleto, nawawala ang kalahati nito” sabi ng matanda at may kalansay na lumapit at dala ang lumang libro. “Sige buklatin mo at tignan mo ang laman niya. Lahat ng nangyari at mangyayari dito sa kaharian ay nakasaad diyan” paliwanag ng matanda at agad binasa ni Wookie.

“Pati yung kometa nakasaad dito…si Aneth? Bakit si Aneth?” tanong ni Wookie. “Basahin mo para malaman mo” sagot ng matanda. “Nabasa ko na pero di ko inasahan na ganon siya. Ano yung gusto niya makamtan? Ano ang nakatago sa sentro ng Plurklandia?” tanong ni Wookie.

“Noong unang panahon, nagdesisyon ang mga nilalang na sa sentro ng kaharian itago ang mga libro ng kapangyarihan. Itong mga librong ito ay pinagbabawal ng mga nilalang. Nagpasya ang lahat na wala dapat matuto ng mga kapangyarihan na nakasaad sa mga libro” sabi ng matanda.

“E di sana sinunog nalang o sinira” sabi ni Wookie. “Patapusin mo ako!” sigaw ng matanda at natahimik ang mambabarang. “Ganon na nga sana ang ginawa nila ngunit naisipan nila na baka balang araw kailanganin nila ang kapangyarihan na nakasaad sa mga libro. Kaya sabi nila itago nalang nila sa sentro ng kaharian, sa ilalim ng lupa may templo at tanging makakapasok sa loob ng templo ay ang tunay na pinuno ng kaharian. Ang mga ibang sumubok pumasok sa templo ay agad malulusaw ng di namamatay na apoy” kwento ng matanda.

“Kaya ang mga punong nilalang ay mahigpit na nagbantayan mula noon. Hindi sila pwede makalapit o mapalapit sa namumuno ng kaharian. Kaya nga nilagay ang lahat sa iisang gubat. Ngunit kahit na ganon, ang mga punong nilalang ay nagtalaga ng isang taga bantay sa namumuno, at ako yon”

“Trabaho siguraduhin na walang nilalang ang manlinlang at manloko sa pinuno ng kaharian, mabuti o masamang nilalang magiging kaaway ko. Nung namatay ang hari na kasabayan ko, dinala niya ang sekreto ng mga libro sa libingan niya. Hindi na alam ng pumalit sa kanya na may mga librong ganon”

“Trabaho ko naging mas delikado pagkat may mga sumubok lumapit sa bagong hari pero madali ko silang napatay. Pero pag may delubyo at kailangan ang mga libro, ako lang ang may karapatan magturo sa pinuno tungkol sa sekreto” kwento ng matanda.

“E kung ganon ka kalakas bakit di mo winakasan ang pagreyna ng bruha, sigurado ko alam mo peke ang nakaupong hari” tanong ni Wookie at biglang nalungkot ang matanda.

“Akala mo ba hindi ko sinubukan? Ilang beses ako sumubok pero bigo ako. Kung sana mas bata bata pa ako, siguro nakayanan ko siya. Pero aminado ako matanda na ako. Kaya kita dinakip, kailangan ng papalit sa akin at ikaw ang napili ko” sabi ng matanda.

“Ha? Bakit ako? Bakit hindi ka mamili sa ibang disipulo? Mas madaming malalakas pa kesa sa akin” sabi ni Wookie. “Alam mo nung napili ako bilang taga bantay, nag iwan sila ng isang libro ng kapangyarihan sa akin. Binigyan ako ng awtoridad para aralin lahat ng kapangyarihan sa librong yon pero may kapalit...may sumpa sa katawan ko na pag ginamit ko ang kapangyarihan sa mali agad ako mamatay” paliwang ng matanda.

“E bakit ako napili mo?” tanong ulit ni Wookie. “Kasi pareho tayo, mambabarang din ako noong panahon. At ang librong iniwan nila ay para sa mga espiritista lamang. Kung mamimili ako ng ibang nilalang mahihirapan ako sa pagturo sa kanya. Ikaw ang napili ko pagkat pareho tayo, mas madali kitang turuan, mas madali kong ipasa sa iyo ang lahat ng natutunan ko. Wala na yung librong iniwan sa akin, sinira ko na kaya lahat ng laman niya nandito sa utak ko” sabi ng matanda.

“Teka naguguluhan ako, bakit hindi natin pigilan si Aneth ngayon na? Bakit pa natin kailangan mag hintay?” tanong ni Wookie. “Sigurado ko pag nagpakita ako sa mga disipulo at ipaliwanag ang lahat kakampihan nila tayo at madali natin siya matatalo” dagdag niya.

“Alam mo ilang beses ko na sinubukan pigilan ang mga magaganap sa libro ng mga ninuno. Nagtagumpay ako ilang beses ngunit meron at merong paraan para masundan ang nakatakda. Kahit ano gawin ko pigilan ang nakasulat ganon parin ang mangyayari. Hindi mo pwede palitan kung ano ang nakatakda” sabi ng matanda.

“Kaya pala relax ka lang dito sa kweba mo habang nagkipagbakbakan kami. Kaya pala napakadali mo ako dinakip kasi alam mo na ang magaganap. Bakit mo pa ako kinuha? Kung nakatakda na makakapasok si Aneth sa sentro ng kaharian at makukuha niya ang mga libro? E di hayaan mo nalang sana ang nakatakda. Mangyayari at mangyayari din lang pala e” sabi ni Wookie at nagalit ang matanda.

“Tado! Gagawin ko yon kung sana kumpleto ang libro! Pero putol, wala yung ibang parte niya. Oo naksaad na makakapasok si Aneth sa sentro ng kaharian pero ano mangyayari pagkatapos di natin alam. Yan ang nakakatakot, ngayon lang ako nakaramdam ng takot na ganito. Dati tama ka, nagrelax lang ako pagkat alam ko magtatagumpay kayo pero ngayon hindi ko alam ano susunod kaya kailangan ko maghanda” galit ng matanda.

“Isa pa, nawala ang mga kawal ng kaharian bigla. Ni anino nila hindi makita. Maski mga espiritu na pinadala ko para hanapin sila o mga espiritu nila wala nahanap” sabi ng matanda. “Mangyayari lang yon pag inalay sila” sabi ni Wookie. “Tama ka, inalay sila yun din ang hinala ko. Pero kung ano ang balak nila tawagin na nilalang hindi ko alam, pero madaming kawal ang nawala kaya sigurado ko kung anuman yon hindi maganda” sabi ng matanda.

“Bakit hindi nakasaad sa libro?” tanong ni Wookie. “Malaman nandon yon sa nawawalang parte kaya hindi natin alam kung ano talaga ang hinaharap natin. Sa ngayon ang pwede nating gawin ay mag antay. Kahit ano gawin natin pigilan si Aneth ay magtatagumpay siya kaya wag na tayong magsayang ng oras” sabi ng matanda.

“Ano ba ang magagawa nating mga mambabarang?” tanong ni Wookie at ngumiti ang matanda. “Magugulat ka iho, magugulat ka” sagot ng matanda.

Kinabukasan pagkatapos ng almusal ay atat si Wookie magpaturo. “Pasensya ka na iho at madami tayo kailangan baguhin sa itsura mo” sabi ng matanda. “Bakit pa babaguhin ang itsura ko? Ano naman kinalaman non sa pagpapalakas?” reklamo ng mambabarang. Tumayo bigla ang matanda at mula sa kamay niya lumabas ang isang espiritu at inatake si Wookie.

“Tumayo ka at lumaban ka! Ipapakita ko sa iyo bakit” sabi ng matanda at dalawa pang espiritu ang pinalabas niya pero mabilis nakuha ni Wookie ang manika niya at naglabas din ng mga kakampi niyang espiritu.

Nagulat ang matanda sa galing ni Wookie, napaatras ilang beses ang matanda at napahanga. “Hoy tanda baka gusto mo ako nalang magturo sa iyo. Kasi pag ito lang kaya mo wala kwenta pala” pasikat ng mambabarang at natawa ang matanda.

Nagulat si Wookie nang hinawakan siya ng dalawang kalansay, pati manika niya nakuha kaya wala siya mapalabas na espiritu. Sa lupa may sinulat ang matanda, nagdasal ito ng mabilis sabay mula sa lupa lumabas ang higanteng espiritu at nagulat si Wookie.

“Pano mo nagawa yan?” tanong ni Wookie pero nagsulat muli ang matanda sa lupa at isa nanamang higanteng espiritu ang lumabas. “Ngayon, sabihin mo sa akin kung kaya mo harapin ang dalawa kong alaga. Baka kulang pa, kaya ko pa magpalabas ng madami” pasikat naman ng matanda at agad sumuko si Wookie.

“Gusto ko yan! Pano mo nagawa yan?” tanong ng mambabarang at lumapit sa matanda pero humarang ang dalawang higanteng espiritu. “Pasensya ka na iho, at medyo loyalist yan sa amo nila. Over protective sila” sabi ng matanda sabay sa isang iglap pinabalik niya ang mga espiritu sa lupa.

“Pano mo ginawa yon? Gusto ko din ng ganyan” sabi ni Wookie sa tuwa. “Ang tawag sa kanila ay ang trese Diablos, mga espiritu ng mga namayapang magigiting na mandirigma ng buong daigdig. Oo alam ko mga masasama sila pero kontrolado ko sila” sabi ng matanda.

“So trese na higanteng espiritu ang kaya mo palabasin?” tanong ni Wookie. “Hanggang anim lang kaya palabasin, mahirap na isulat ang pantawag sa natitirang pito pagkat sila ang pinakamalakas” paliwanag ng matanda. “Akin na aralin ko na agad, ituro mo pano isulat at ituro mo yung dasal” sabi ni Wookie.

“Hanggang sa anim kaya mo imemorya, yun din ang kaya ko. Yung pantawag sa pang pito hanggang sa trese ay komplikado na masyado at kung magkamali ka sa sulat ay walang lalabas” sabi ng matanda. “E hanggang anim lang ituturo mo sa akin?” tanong ng mambabarang.

“Lahat, pero kailangan natin baguhin ang anyo mo” sabi ng matanda at huminga ng malalim si Wookie. “Alam ko na ang gusto mo gawin, itatatak mo ang mga symbolo nila sa katawan ko” sabi ng mamababarang ang napangiti ang matanda.

“Trese Diablos…sige simulan mo na” sabi ni Wookie pero ngumisi ang matanda. “Pati yang buhok mo kailangan matanggal” sabi niya at nagreklamo na si Wookie. “Kasi ano ba yang buhok mo parang basahan, at kailangan natin magtatak din sa ulo mo” sabi ng matanda. “Bakit pa sa ulo? Pwede mo naman ipagkasya sa katawan nalang e” sabi ng mambabarang.

“Kailangan maayos ang espasyo nila. Di sila pwede magkalapit. Gusto mo bang tatakan natin bawat pisngi ng pwet mo? HA? Nakakahiya pag don ka magpapalabas ng espiritu!” sabi ng matanda. “Bwisit ka! Sige pero bwisit ka! Ano palang pangalan mo tanda?” tanong ni Wookie.

“Isang araw pa pinadaan mo bago mo tinanong, ako si Wakiz” pakilala ng matanda. “Wakiz? Parang pamilyar…unang pangalan mo Jaba?” tanong ni Wookie at bigla siya binatukan ng matanda. “Tado ka! Nakapasyal ka narin pala sa labas ng Plurklandia, oo magaling sila sumayaw” sabi ni Wakiz.

“Hindi nabalitaan ko lang sa mga ligaw na espiritu. Bilib ako sa iyo nakalabas ka na sa Plurklandia…akala ko ba nagbabantay ka dito” banat ni Wookie. “Boring dito, at engot naman yung naghariharian kaya namansyal din ako minsan lang naman” kwento ni Wakiz.

“Pero saka na ang kwento kwento kailangan na natin simulan ang pagpalit ng anyo mo” sabi ng matanda.

Dalawang araw tinatakan ang katawan ni Wookie, isang araw siya nabalot ng sakit kaya kinailangan nila antayin hanggang sa gumaling siya. Isang lingo ang lumipas ay nagising si Wookie, wala nang sakit sa katawan niya pero ulo niya ang sumasakit.

Presko na ang pakiramdam niya at magaan ang ulo pagkat natanggal narin ang buhok niya. Tumayo si Wookie at biglang natawa ang matanda. “Bakit mo ako tinatawanan?” tanong ni Wookie. Tinuro ng matanda ang manika at nagulat si Wookie pagkat kalbo narin ito at may tattoo narin sa buong katawan.

Natawa narin si Wookie pagkat kumakamot ng ulo ang manika, “Teka! Pano gumagalaw ito e di ko naman kinokontrol?” tanong ni Wookie. “Naalala mo kalansay ko, yung espiritu niya nandyan na sa manika mo. Sa iyo na siya. Trained yang espiritu na yan kaya di mo na kailangan kontrolin” paliwanag ni Wakiz.

“E pano ikaw? Sino na maninilbihan sa iyo dito?” tanong ni Wookie. “Maghahanap ulit ako ng panibagong espiritu na tuturuan ko. Di na importante yan, handa ka na ba?” tanong ni Wakiz. “Oo, simulan na natin ito” sabi ng mambabarang.

“Wookie, madami pa ako ituturo sa iyo pero itong paglabas ng Trese Diablos ang uunahin natin. Hindi madali ito, hindi sila normal na espiritu na kaya mong kontrolin agad. Pag napalabas mo sila kailangan mo ipakita sa kanila na ikaw ang boss nila kung hindi ikaw ang aatakehin nila. Pero pag natuto sila na ikaw ang kanilang amo ay rerespetuhin ka nila at susundin kahit anong utos mo” paliwanag ni Wakiz.

Bandang hapon na nang natutunan ni Wookie ang mga dasal, pagkatapos nila kumain ay lumabas sila ng kweba para subukan magpalabas ng espiritu. “Bakit pa natin kailangan lumabas?” tanong ni Wookie. “Sige na lumayo ka ng konti sabay subukan mo ipalabas ang una” utos ni Wakiz.

Nakalayo si Wookie at tinignan ang tattoo sa kanang kamay niya. Pinikit niya mata niya at nagsimulang nagdasal. Gamit isang kamay hinawakan ang tattoo sabay nagliyab ang kamay niya. Isang higanteng espiritu ang lumabas at tuwang tuwa ang mambabarang.

Humarap ang espiritu kay Wookie at bigla ito inatake, “Wakiz!!! Bakit ganito?!!!” sigaw ng mambabarang habang tumatakbong palayo. “Tado! Sabi ko sa iyo ipakita mo sinong boss e. Ayan di ka kinilala, there is a way” sagot ng matanda. “Anong way? Bakit ka nag eenglish? Hoy tanda tulungan mo ako!!!” sigaw ni Wookie.

“Harapin mo at kalabanin mo siya” sabi ni Wakiz. “Huwaaaaat?!!! Are you crazy?!!!” sigaw ng mambabarang at di siya tinatantanan ng higanteng espiritu. “Yun lang ang paraan, kung di mo siya mapapaamo di siya titigil. Ikaw kaya mo tumakbo ng walang hanggang?” banat ni Wakiz. “Tulungan mo nalang ako!!!” sigaw ni Wookie.

“Walang point pag ganon, kung tulungan kita sa akin siya mapapaamo. Wala din lang kwenta” paliwanag ni Wakiz kaya tumigil si Wookie at hinarap ang higante. “Peste ka akala mo porke malaki ka ha, come to Wookie!!!” sigaw ng mambabarang at mula sa lupa isang libong mga espiritu ang biglang lumabas at kinalaban ang higante.

Nabilib si Wakiz at tinignan ang manika ni Wookie na katabi niya. “Sabi ko sa iyo magaling ang apo ko e” bulong niya at napakamot lang ang manika. Sampung minuto lang ay natalo na ni Wookie ang higante, lumuhod ito at naging maamo. Bumalik ang espiritu sa katawan ng mambabarang, agad naman nilabas ni Wookie ang pangalawa.

“Sira ulo ka ba? Isa isa lang sa bawat araw!” sigaw ni Wakiz. “Quiet old man, this is how young people do it!” sumbat ni Wookie at nagpalabas ulit siya ng isang libong espiritu para kalabanin ang pangalawang higante.

Pagsapit ng dilim ay agad napaamo ni Wookie ang anim na higante. Pagod na pagod siya pero napabilib niya ang lolo niya. Bagsak ang katawan ni Wookie sa lupa at biglang tumawa. “Wooohooo pito nalang” sabi niya. “Bukas na ulit o hanggang sa marekover mo lakas mo” sabi ng matanda.

Kinabukasan nagising si Wakiz sa sigaw ni Wookie. “Wakiz!!! Tulong!!!” sigaw ng mambabarang. Agad lumabas ng kweba ang matanda at nagulat siya pagkat napalabas ng apo niya ang pang pitong higante. “Naku po, nagawa niya ang di ko nagawa” bulong ng matanda.

“Wakiz!!! Pano to? Naka dalawang libong espiritu na ako ayaw pa tumumba!!!” sabi ni Wookie. “Ewan ko! Bahala ka diyan! Ngayon ko lang nakita yan e” sagot ng matanda na tuwang tuwa.

Mabilis tumakbo si Wookie, sa isang iglap napabilib nanaman yung matanda nang nailabas ng apo niya ang unang higante at lumaban ito sa pang pito. Naglabas pa si Wookie ng isang libong espiritu na nakilaban at pagkatapos ng trenta minutos ay napaamo na niya ang higante.

Bagsak si Wookie sa lupa at agad lumapit si Wakiz, “Oh em geeeee, ngayon ko lang napansin mga tattoo. Nag iba ang kulay nila nung napaamo mo sila. Dati itim, ngayon may halong pula at ginto na” sabi ng matanda. “Ang dami mo pinapansin tanda, gutom akoooo!!!” sigaw ng mambabarang at natawa ang lolo niya.

Kinabukasan nagising ang matanda nang bumalik sa kweba ang apo niya. Agad nahiga si Wookie at natulog. Napansin ni Wakiz na nag iba ang pang walong tattoo kaya hinayaan nalang niyang matulog ang apo niya.

Isang lingo ang lumipas at nakaupo si Wookie sa labas ng kweba. Tinabihan siya ni Wakiz at napansin ang mga sugat sa katawan ng apo niya. “Isa nalang ang di mo napapaamo” sabi ni Wakiz. “Oo inantay kita magising para mapanood mo ako…lolo” sagot ni Wookie at nagulat ang matanda.

“Pano mo nalaman?” tanong ni Wakiz at tinuro ni Wookie ang manika niya. Tumayo ang mambabarang at huminga ng malalim. “Hey gramps, watch me” sabi ni Wookie.

Tumayo ang mambabarang sa malayo, humawak siya sa dibdib niya at sa isang iglap lumabas ang pang huling Diablos. Napatayo si Wakiz at napanganga pagkat napakalaking espiritu ang tumambad sa harapan niya. Ramdam ng matanda ang kapangyarihan ng huling higante, tumakbo siya palapit sa apo niya pero pinigilan siya ni Wookie.

Pumikit lang si Wakiz at muli siyang nagulat pagkat nakatayo sa likod ng apo niya ang doseng Diablos. Nakita ng matanda na matatag ang apo niya, ang huling Diablos biglang nanginig at lumuhod sa isang paa at nagpaamo.

“So gramps, what else are you gonna teach me?”


(Baka wala ako bukas. Join our Facebook discussion, CLICK HERE )

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo Chapter 1: Magkapatid

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo

By Paul Diaz

(WARNING: THIS IS THE SECOND BOOK ALREADY. FOR THOSE WHO HAVE NOT READ THE FIRST STORY THEN I SUGGEST YOU READ TWINKLE TWINKLE FIRST BEFORE READING THIS ONE)



Chapter 1: Magkapatid

“Mga anak alagaan niyo siya maigi. Ituring niyo siyang kapatid” sabi ng punong diwata sa kanyang dalawang anak. “Pero ma, malalaman nila na di siya diwata tulad natin” sabi ng mas nakakatandang batang diwatang si Aneth. “Ako na bahala diyan sa bagay na yan, basta alagaan niyo siya maigi” sagot ng nanay nila.

“Mama, gusto ko din alagaan yung isang baby” sabi ng bunsong diwatang si Monica. “Gabi na, bukas nalang” sagot ng nanay at nagsimangot ang bata. Pagkalabas ng punong diwata ay tumayo si Aneth at tinuro ang kapatid niya. “Narinig mo yon, alagaan mo daw maigi yan” sabi niya. “Ate sabi ni mama tayong dalawa daw…ugghhhh ate tama naaa” sabi ng bunso sabay hawak sa leeg niya. “Wag na wag mo ako susuwayin kung hindi di lang yan ang matitikman mo sa akin” banta ng ate niya.

Bawat gabi binibisita ng bunso ang lalakeng bata na binigay ng mga tala. Tanging mga tagapangalaga lang sa bata ang maaring pumasok na munting barong barong niya pero dahil bata pa si Monica ay pinapayagan nila itong makapasok.

Ilang buwan ang lumipas gabi gabing tumatakas ang bunso para alagaan si Paulito. Isang gabi habang may pulong ang mga nilalang, lumabas ng kweba si Aneth. “Ate saan ka pupunta? Wala kami kasama dito” sabi ni Monica. “Wag kang makikialam at bantayan mo yang ampon!” sigaw ni Aneth sabay turo sa kapatid niya at napatalsik itong palayo.

Sa ingay nagising si Ahnica at umiyak kaya agad siya binuhat ng bunsong diwata. “Shhhh pasensya na kay ate ha, ganyan talaga siya kasi mas malakas siya sa akin” bulong ni Monica sa bata.

Ilang saglit lang tulog na ulit ang bata, inayos ni Monica ang higa niya sabay lumabas ng kweba at nagtungo sa kubo ni Paulito. Sa mga sandaling yon sa gubat, dahan dahan naglalakad si Aneth. Naabot niya ang dulo ng gubat kaya lumingon siya para tignan kung may sumunod sa kanya.

“Wag kang mag alala walang sumunod sa iyo” biglang may bumulong kaya natakot si Aneth. Mula sa isang puno may mga nagtipon na usok at dahan dahan naging isang tao. “Nadala mo ba ang hinihiling ko?” tanong ng matandang lalake. Takot na takot si Aneth na lumapit sa matanda sabay inabot ang isang pulang bato.

“Eto nga siya, mahusay” sabi ng matanda sabay naglabas pa siya ng mga kaparehong bato na ganon. “Para saan ho ba yan?” tanong ni Aneth. “Para lumakas ako iha, o siya pinangako ko na tuturuan kita. Gusto mo lumakas diba?” tanong ng matanda at natuwa ang diwata. “Gusto ko po lumakas, maganda yung tinuro niyo sa akin. Pero gusto ko pa lumakas” sagot ni Aneth.

“Kaya kita palakasin sa higit sa imahinasyon mo pero may kapalit” sabi ng matanda. “Kinuha ko na po yung gusto niyo diba? Sabi niyo tuturuan niyo ako” reklamo ng diwata. “Oo tuturuan kita, sinasabi ko lang na kung gusto mo makapantay kapangyarihan ko may kapalit” paliwanag ng matanda.

“Ano naman kapalit po?” tanong ni Aneth. “Yung asul na bato na laging suot ng nanay mo” sabi ng matanda at nagulat ang batang diwata. “Ay di ko po kaya kunin yon” sagot ni Aneth. “O siya, tuturuan kita pero kung gusto mo pang humigit sa lakas ko alam mo na kailangan mo.

Isang oras tinuruan ng matanda si Aneth at aliw na aliw ang diwata. “Kailangan ko nap o bumalik, bukas nalang po ulit” sabi ni Aneth. “O sige, bumalik ka bukas parehong oras” sagot ng matanda. “Ano po ba pangalan niyo?” tanong ng diwata. “Sabi ko sa iyo atin atin lang ito diba?” sumbat ng matanda. “Opo pero gusto ko lang malaman” hirit ng diwata at unti unting naglaho na ang matanda.

“Fredaaaatoooooriaaaaaa” narinig niyang bulong pero di naintindihan ng batang diwata. “Okay lang kung ayaw mo sabihin, babalik nalang ako bukas” sabi ni Aneth sabay tumakbong pabalik sa kweba.

Nakita ni Aneth na pabalik na ang mga pinuno, mabilis siya tumakbo pero naririnig niya ang iyak ni Ahnica. Naunahan niya ang nanay niya makabalik sa kweba at agad binuhat ang sanggol. “Bakit umiiyak yan?” tanong ng punong diwata. “Mommy di ko alam ayaw tumigil e” palusot ni Aneth. “Akin na, teka nasan si Monica?” tanong ng nanay at mabilis nag isip ang batang diwata.

“Ma lagi siya tumatakas sa gabi pinupuntahan yung isang sanggol” sumbong ni Aneth at nagalit ang nanay niya. Mabilis na pinatawag ang bunsong diwata at pagkabalik niya sa kweba ay agad siyang pinagalitan. “Hindi ka na pwede lumapit sa batang yon! Delikado na baka madulas pa dila anak! Naintindihan mo ba ako?” sermon ng nanay at iyak ng iyak ang bunso.

Isang taon ang lumipas, habang mahimbing ang tulog ng lahat ay biglang nagising si Monica at nagsisigaw. Agad siya tumayo pero hinarang siya ng kapatid niya. “Monica! Bakit anak?” tanong ng nanay nila. “Si Paulito patay na!” sigaw ng bata at nagsiiyak. “Palusot niya lang mommy” sabi ni Aneth pero bigla siya napatapis ng malayo.

Nagliliyab ang mga mata ng bunsong diwata at puno siya ng galit. Takot na takot si Aneth at di niya maintindihan bakit ganon kalakas ang kapatid niya. “Ikaw pinagbibigyan lang kita ate…umalis ka sa daanan ko!!!” sigaw ng bunso at pati ang nanay nila hindi makalapit.

Tumakbo si Monica papunta sa tinitirhan ng sanggol na si Paulito, lahat ng naninirahan sa gubat ay nagising sa malakas na kapangyarihan ng batang diwata. Ilang sandal lang ay kumalma si Monica nang nakitang buhay pa ang lalakeng sanggol. Dahil sa hiya ay bumalik siya sa kwebang mag isa ngunit agad nagtipon ang mga punong nilalang.

“Yan bunso mo ang papalit sa iyo” sabi ng punong kapre. Di nagustuhan ni Aneth ang narinig niya pero sa takot kumapit ito ng mahigpit sa ina niya. “Mukha sa kanya nga naipasa ang kapangyarihan ng lola niya” sagot ng punong diwata. “Kailangan mo turuan ng maigi ang anak mo kung hindi baka maimpluwensyahan pa ng kadiliman yan” sabi ng punong bampira. “Wag kayong mag alala ako bahala diyan, akala ko sa panganay ko mapupunta tong asul na bato ngunit kay Monica pala” sagot ng punong diwata.

“Ipasoot mo na agad sa kanya yan, para makontrol niya ang kapangyarihan niya. Ikaw siguro kaya mo nang kontrolin ang kapangyarihan mo sa tagal mong suot yan. Ipasuot mo na sa kanya agad yan at ipaliwanag mo kung gaano kaimportante ang tanging asul na batong yan” sabi ng punong mambabarang.

Pabalik sa kweba ay masama ang loob ni Aneth, “Ma, para saan yang asul na bato?” tanong nung bata. “Anak, itong bato ay may kapangyarihan na puksain ang kahit anong kapangyarihan. Bilang punong diwata kailangan ko itago ang aking pagkatao sa iba kaya kailangan ko isuot ito” paliwanag ng nanay niya.

“Hindi ba magpapalakas yan?” tanong ni Aneth. “Hindi anak, kabaliktaran ito. Pag suot mo ito mababawasan ang kapangyarihan mo. Anak tayong mga diwata ang pinakamakapangyarihan sa lahat ng mga nilalang dito sa gubat. Pinapasuot ito sa punong diwata para walang tsansang umabuso. Minsan noong gera itong bato ang lumigtas sa lahat nang isuot ito sa kalaban, nanghina siya kaya madali siyang natalo” paliwanag ng nanay niya.

“Eh ma, madali mo lang naman alisin yan kung gusto mo diba? O di babalik na lakas mo” sabi ni Aneth. “Hindi anak, pag ako ang nag alis nito di parin babalik ang buong kapangyarihan ko. May sumpa ang batong ito, ginawa ng mga ninuno natin. Kaya ang tanging makakapag alis ng nito at magpapabalik ng kapangyarihan ko ay ang mga punong nilalang. Dapat kasama sila lahat sa pag alis para bumalik kapangyarihan ko” paliwanag ng punong diwata at napangisi si Aneth.

“E ma, pano kung may laban tapos tinanggal ni Monica yung bato para gamitin ito sa kalaban? Ibig mo sabihin hindi ito gagana?” tanong ni Aneth. “Ibang sitwasyon yon anak, eto suot ko ito ngayon…eto hawakan mo siya” sabi ng nanay at binigay ang bato sa bata. “Pareho na tayong limitado ang kapangyarihan sa ngayon kahit hawak mo yang bato” sabi ng punong diwata. “E sabi mo mga punong nilalang lang pwede mag alis e bakit pati ako limitado na lakas ko?” tanong ni Aneth at natawa ang nanay niya.

“Anak, kung dinaan sa seremonya ang pagsuot ng bato, sasanib ang kapangyarihan nito sa katawan ng pagsusuotan. Kaya kahit mawala ko yan nasa katawan ko parin ang kapangyarihan niyan. Pero diyan sa bato may natitira pa siyang kapangyarihan kaya pwede pa siyang magamit, parang sandata din yan. Kunwari may umatake sa akin bigla pwede ko isuot yan sa kalaban ko at hihina siya. Pero pag tinanggal ko yan sa kalaban babalik ang lakas niya. Naintindihan mo ba?” paliwanag ng punong diwata at ngumiti si Aneth.

“Pano kung nasira ang bato?” hirit ni Aneth. “Kunwari ngayon sinira mo yang bato? E di hindi na manunumbalik ang kapangyarihan ko. Sa katawan ko na mamalagi ang kapangyarihan ng asul na bato. Wag kang mag alala mahirap sirain ang batong yan. Yan ang kinakatakutan ng mga kalaban natin, habang meron yang batong yan takot sila gumawa ng masama laban sa atin” sabi ng nanay niya at sinoli na ni Aneth sa ina niya ang bato.

Kinabukasan naganap ang seremonya sa pag aalis ng bato sa punong diwata. Mabilis ito nilipat kay Monica at di naintindihan ng bunso kung bakit nangyayari yon. Bandang hapon ay nagsama ang magkapatid at biglang bumait si Aneth sa kapatid niya.

“Ate bakit parang may kakaibang kapangyarihan ang nararamdaman ko sa gubat?” tanong ng bunso. “Kapangyarihan mo yon” sinungaling ng ate. “Pero alam mo ate talagang magaganap yung panaginip ko, papatayin si Paulito ng bampira. Kaya galit ako sa mga bampira” sabi ng bunso at natawa si Aneth. “E di wag na tayo makipaglaro sa mga bampira” payo niya.

“Ate gusto ko lumakas at matuto ng pano magpabuhay ng patay” sabi ni Monica. “Alam mo naman na bawal yon. Mga bruha lang gumagawa niyan” pagalit na sabi ni Aneth. “E ate ayaw ko mamatay si Paulito. Alam ko mamatay siya pero bubuhayin ko siya” pilit ng bunso. “Tumigil ka nga, bawal yon. Isusmbong kita kay mommy. Itim na kapangyarihan na yan at di yan pwede!” sermon ng ate niya.

Nung gabing yon sa dulo ng gubat galit na galit si Aneth. “Gusto ko lumakas pa, kukunin ko yung bato pero mahahalata nila pag wala yon” sabi niya. “Eto o, gumawa ako ng kapalit niya. Hindi mahahalata na peke. Ipalit mo ito sa suot ng kapatid mo” sabi ng matanda.

“Ha!? Pano mo alam na nasa kapatid ko yung bato?” tanong ni Aneth at tumawa ang matanda. “Makapangyarihan ako Aneth, yan ang gusto mo diba? Gawin ito at ituturo ko sa iyo lahat ng alam ko” sabi ng matanda sabay abot ng bato.

“E bakit mo ba kasi kailangan yung bato?” tanong ng diwata. “Wag ka na matanong sinasayang mo ang oras. Gusto mo lumakas o hindi? O hahayaan mo nalang ang kapatid mo maging punong diwata balang araw?” tukso ng matanda at agad tumakbo pabalik sa kweba ang diwata.

Lumipas ang isang oras nagbalik si Aneth sa gubat, nagtagumpay siya sa pagpalit ng mga bato at inabot niya ang tunay sa matanda. “Mahusay, bilang pangako tuturuan kita, sabay tayo magpapalakas” sabi ng matanda. “Akala ko ba malakas na kayo. Bakit pa kayo magpapalakas?” tanong ng batang diwata.

“Iha, tulad mo gusto ko din magpalakas pa. Ikaw gusto mo maging punong diwata, ako gusto ko din mamuno sa lugar ko” paliwanag ng matanda. “Saan lugar po?” tanong ni Aneth at natawa ang matanda. “Malaking lugar iha, o siya ituturo ko sa iyo ang lahat ng alam ko. Sigurado ko ikaw ang magiging punong diwata sa pagdating ng panahon” sabi ng matanda.

Ilang taon ang lumipas lumakas ng lumakas si Aneth at napapansin siya ng mga punong nilalang ng gubat. Malaki narin sina Anhica at Paulito at lagi sila magkasamang naglalaro na kinaiinggit ni Monica.

Isang araw nayanig ang gubat ng malakas na kapangyarihan. Halos mabulag ang lahat sa lakas ng ilaw. Paghupa ng ilaw agad nagtakbuhan ang mga punong nilalang sa gubat at natagpuan nila sina Anhica at Paulito, sa paanan nila ang isang naabong bampira.

Sa may batis naglalaro si Monica, biglang siyang napatigil at napasigaw ng malakas. Agad siya tumakbo papuntang gubat ngunit bago pa siya makalapit ay nakita na niya ang patay na katawan ni Paulito. Hindi makasalita ang diwata, mabilis siyang tumakbo palabas ng gubat at nagtungo sa bundok ng mga bruha.

Pagdating ni Monica sa paanan ng bundok ay pagod na pagod na ito. Agad siya inatake ng mga bruha ngunit bigla sila tumigil pagkat may kakaibang kapangyarihan silang nararamdaman sa dalaga. “Alam namin bakit ka nagpunta dito, gusto mo siya buhayin” sabi ng punong bruha.

“Opo, nakikiusap po ako kung pwede niyo siya buhayin” sabi ng dalaga sabay hingal. “Hindi ganon kadali ang magbuhay ng isang namatay na. Kailangan may kapalit” sabi ng bruha. “Ano po kapalit?” tanong ni Monica. “Kaming mga bruha ay kokonti nalang, para sa isang buhay kailangan mo kami bigyan ng isang buhay na sasanib sa amin. Isang nilalang na magiging bruha at yayakap sa itim na kapangyarihan” sabi ng matanda.

Napaisip ang dalagang diwata at huminga ng malalim. “Ibibigay ko sa inyo ang ate ko, salbahe yon at nababagay sa inyo” sabi ni Monica at nagtawanan ang mga bruha. “O siya sige, pero hindi madali ang magbuhay ng patay. May mahabang seremonyas ito, at habang hindi namin natapos ang seremonyas hindi ka pwede umalis dito” sabi ng matanda at kinabahan ang diwata. “Basta buhayin niyo siya” sagot niya.

Sa malayo nagpulong ang mga bruha, “Pinuno, ano ang binabalak mo? Alam mo naman na binuhay na siya ng mga bampira” sabi ng isang bruha. “Oo alam ko, pero hindi niya alam yon. May kinikimkim na galit ang diwatang yan at konting udyok lang mapapasaatin siya. Napansin niyo siguro na suot niya ang asul na bato, ibig sabihin niyan makapangyarihan yang dalagang yan”

“Ngunit pansin ko na peke ang suot niya ngunit ramdam ko ang kapangyarihan ng asul na bato sa katawan niya. Ngayon unang gagawin natin ay dapat mapasaatin siya ng kusa, saka natin siya tuturuan ng kapangyarihan natin. Tayo naman gagawa tayo ng paraan para masira ang kapangyarihan ng asul na bato sa katawan niya, alam ko mahirap pero kakayanin natin”

“Pag napukaw ang kapangayarihan ng asul na bato sa katawan niya mapapasaatin ang buong lakas niya, magdidiwang tayong mga bruha pagkat kikilalanin muli nila tayo. Siya ang pag asa natin” sabi ng matanda.

Dalawang araw nanood si Monica habang isinasagawa ng mga bruha ang pekeng seremonyas. Nagbagsakan ang katawan ng mga bruha at agad lumapit ang diwata. “Nabuhay niyo na ba siya?” tanong niya. Niyuko ng punong bruha ang ulo niya sabay naglakad palayo. “Nabuhay niyo ba siya?” ulit niya.

“Iha, patawad. Ipinamigay ng mga nilalang ng gubat ang bata sa mga bampira. Yang batang lalake ay buhay ngunit isa na siyang bampira” sabi ng matanda at natulala si Monica at nanggalaiti sa galit.

“Sinabi ko sa kanila na totoo yung panaginip ko pero hindi sila naniwala” bulong ng dalaga at mga kamao niya naninigas at mga bruha nakaramdam ng kakaibang lakas na bumabalot sa bata. “Ayaw nila maniwala sa akin at tinatawanan lang nila ako” bulong pa ng dalaga at mga mata niya nanlilisik at buong katawan niya biglang nagliliwanag.

Takot na takot ang mga bruha ngunit lumapit ang punong bruha sa dalaga. “Pinamigay nila ang bata sa mga bampira” ulit niya at lalong nagalit si Monica at palakas ng palakas ang kapangyarihang lumalabas sa katawan niya.

“Pinuno! Lumayo kayo! Delikado diyan!” sigaw ng isang bruha. “Wag kayong mag alala, hindi makakalabas ang kapangyarihan niya dahil sa asul na bato. Iha, pinamigay nila ang bata sa mga bampira at tignan mo ang ginawa nila sa iyo. Pinigilan ka nila lumakas. Hindi makalabas ang kapangyarihan mo. Ayaw nila sa iyo” hirit ng matanda.

“Binabale wala nila ako? Tinawanan lang nila ako!!! Punong bruha!!! Ako ang sasanib sa inyo! Turuan mo ako! Palakasin mo ako! Gusto ko sila magsisi sa ginawa nila. Gawin niyo akong bruha!!!” sigaw ng dalagang bruha at napangisi ang matanda.

Ilang taon ang lumipas at lumakas ng todo si Aneth. Nakikipag duelo siya sa matandang lalake sa gubat at nananalo siya. “Baka gusto mo alisin yang asul na bato sa katawan mo, minamaliit mo ata ang estudyante mo” sabi ng diwata at natawa ang matanda.

“Suot ko nga to hirap ka pa manalo sa akin” sagot ng matanda sabay nagpalabas ng pulang apoy sa kamay niya at natamaan si Aneth. Di nasaktan ang diwata pagkat mabilis ito nakapaglabas ng puting liwanag na kumontra sa apoy. “Sa tingin ko kaya ko na kahit wala yang asul na bato” sabi ng diwata at tumigil bigla ang matanda.

“O bakit ka tumigil?” tanong ng diwata. “Ikaw na ang pinakamakapangyarihang nilalang dito sa gubat” sabi ng matanda at natawa si Aneth. “Oo alam ko, takot ka ata e” sabi ng diwata at natawa ang matanda at humawak sa asul na bato.

“Suot ko ito pero hirap ka na talunin ako. Alam mo ba sino kinakatakutan ko dati?” biglang sabi ng matanda. “Sino?” tanong ng dalaga. “Ang nanay mo, yung punong diwata…pero ngayon hindi na ako takot” sabi ng matanda.

“Bakit ka matatakot sa nanay ko?” tanong ni Aneth. “Kasi siya daw ang pinakamakapangyarihan. Hindi ko alam ano ang lakas niya pero sa tulong mo alam ko na ang lahat ng kaya ng punong diwata. Naipapasa sa anak ang kapangyarihan ng magulang, namana mo ang kapangyarihan ng nanay mo at ngayon alam ko na di niya ako kakayanin” biglang sabi ng matanda at natakot si Aneth.

“Pero alam mo nakasaad sa mga libro na sa angkan ng mga diwata, bawat isang daan taon lumalabas ang pinakamakapangyarihan na nilalang nila. Akala ko ikaw yon pero kapatid mo pala. Ngunit nagawan ng paraan at di siya magiging hadlang sa mga plano!!!” sigaw ng matanda sabay madaling sinira ang asul na bato.

Napaluhod si Aneth nang bigla niyang naramdaman ang tunay na kapangyarihan ng matanda. Napakalakas nung matanda at mula sa katawan niya pulang ilaw ang lumabas at sinunog ang mga puno sa gubat. Ang hangin biglang uminit at nanlisik ang mga mata ng matanda.

“Ipagpaalam mo sa buong Plurklandia!!! Ipaalam mo ang pangalan ko!!!” sigaw ng matanda huminga ito ng malalim at muling sumigaw.

“Fredatoria!!!”

Naglaho ang matanda at ilang segundo lang dumating ang mga punong nilalang sa lugar ni Aneth. Umiiyak ang diwata at agad yumakap sa nanay niya. “Aneth!!! Ano yon?!!!” sigaw ng punong diwata.

“Kailangan mo pa ba itanong yon? Dinig ng buhong kaharian ang pangalan niya, Fredatoria” sabi ng punong mambabarang. “Itong kapangyarihan na ito galing sa mga pulang bato, ikaw ang nagtago ng mga batong yon!” sabi ng punong kapre.

“Kinuha ni Monica nung umalis siya, baka siya ang nagpabuhay kay Fredatoria” sinungaling ni Aneth at galit nag alit ang punong diwata. “Ano ang ginagawa mo dito sa gubat?” tanong ng nanay. “Hinahanap ko po kapatid ko, bigla nalang siya lumabas at akala ko papatayin niya ako” iyak ng dalaga at niyakap siya ng nanay niya.

“Ipatawag ang lahat ng mandirigma ng lahat ng gubat, sabihin niyo pinapatawag sila ng punong diwata!!!” utos ng punong diwata at mabilis na umalis ang ibang nilalang.

Samantala sa bundok ng mga bruha, pinapanood nila ang lahat ng kaganapan sa isang mahiwagang lababo. “Ikaw ang pinagbibintangan na nagpakawala sa nilalang na yon kahit na kapatid mo mismo nagpalakas sa kanya” sabi ng punong bruha.

“Hindi ko siya kapatid! Hindi ako diwata! Isa akong bruha! Tama lang yan, sana mamatay sila lahat! Itigil mo na kapapanood diyan at tuturuan mo pa ako!” sigaw ni Monica at takot na takot ang mga bruha sa kanya.

“Alam ko ito ang napanaginipan mo mula nung dumating ka dito, paano magwawakas ang laban na ito?” tanong ng punong bruha at tumawa ng malakas si Monica.

“Ako ang magiging reyna ng kaharian!!!”


(Join our Facebook discussion, CLICK HERE )

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo : Prologue

Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo

by Paul Diaz

Prologue

Nanumbalik ang kapayapaan at katahimikan sa kaharian ng Plurklandia. Gamit ang salamangka mabilis naipatayo ang bagong palasyo ni Reyna Nella. Mga mamamayan ay nagsasaya, mga puno at halaman nanumbalik sa masigla nilang anyo at bumalik narin ang mga hayop sa kapaligiran.

Isang lingo na ang nakalipas mula nung bumagsak yung kometa, mga natirang disipulo nagtipon sa kinalalagyan ng dating palasyo at nagbigay pugay sa namayapa nilang punong disipulo.

“Virgous! Wag kang galaw ng galaw kasi! Di pantay tuloy ang pagkaluto ng letson!” pagalit na sabi ni Sarryno sa taong apoy. “Hoy wag kang magrereklamo diyan, kung wala ako di niyo maluluto to” sagot ni Virgous.

“Parang ang payat ng baboy” pansin ni Bashito. “Tignan mo naman kasi sino pumapak sa dugo nito no, talagang sinimot e” sagot ni Sarryno. “At least dalawa ang letson niyo” banat ni Vandolphous. “Shut up duling!” sagot ni Bashito sabay nagtawanan ang mga bampira.

“Washup? That pig ish shooo cool men” biglang sabi ni Tuti na gegewang gewang palapit sa bonfire. “Ano nangyari diyan?” tanong ni Virgous. “Pinainom ni Nyobert ano pa nga ba? Kesa naman na magsawa tayo sa kaiiyak niya alam mo naman close siya kay bossing” sabi ni Mhigito.

“Nguti ngam here meng, ngets ngrink ngam more!” sigaw ni Nyobert na bumagsak mula sa itaas ng puno. “Yesh meng am look fhor mah tit firsh” sagot ng bungal na bampira at nagtawanan ang iba.

“Tinago niyo nanaman siguro pustiso niya no?” bulong ni Sarryno. “Tado, pag suot niya yon ang takaw niya sa dugo. Mas maganda nang ganyan para may matira sa amin. At least binigyan naming siya ng tsupon niya para limited blood pare” sagot ni Louis.

“Teka ano ginagawa nung dalawa don? Si Chado at Bombayno? Bakit ang layo nila?” tanong ni Virgous. “Tinuturuan ni Chado si Bombayno bumulong, alam mo naman ang lakas lakas ng boses ni Bomby” sabi ni Mhigito. “Patay tayo pag natutong sumigaw si Chado, patay tayo lahat!” banat ni Vandolphous at lalo pa sila nagtawanan.

Samantala sa may kinatitirikan ng kometa ay nagpapaligsaan ang dalawang dwende. “Sabi mo malakas ka, sige nga buhatin mo nga yang kometa” hamon ni Darwino. “Tado ka nakikita mong ang laki laki nito e. At baka pag matanggal ko makita natin bangkay ni bossing na pisa” sagot ni Bobbyno at nagtawanan ang dalawang dwende.

“San na kaya nagpunta si Ahnica? Boring tuloy kasi di naman pwede silipan na ang reyna” tanong ni Darwino at binatukan siya ni Bobbyno. “Manyakis ka talaga, tara na don sa kanila” sabi ng kaibigan niyang dwende.

Nagtipon ang mga disipulo sa paligid ni Virgous, yung iba nagsimula nang kumain at pinapak ang letson samantala ang mga bampira busog na sa dugo.

“Nasan na kaya si Wookie?” tanong ni Mhigito. “Nasan na si Ahnica?” tanong din ni Darwino. “Tayo nalang ang natira, binigyan naman tayo ng choice na umalis pero bakit tayo nanatili pa dito?” tanong ni Chado.

“Kasi alam ko pati kayo nararamdaman niyo na parang may di tama at may masamang amoy ang hangin” sabi ni Virgous at lahat napatingin kay Nyobert. “Ngoy wangang nganyangan! Ngalingo ngamang ango” sabi ng lasing na kapre at nagtawanan ang grupo.

“Tama ka may kakaiba akong pakiramdam kamakailan lang. Parang hindi maganda ang mangyayari” sabi ni Louis. “Wala na tayong pinuno, nawala pa si Wookie pero alam ko kakayanin natin kung ano man yon” sabi ni Bombayno.

“Kung nandito lang sana si Wookie para malaman natin kung ano ang paparating…o kahit man lang si bossing sana para alam natin ano ang gagawin natin” biglang drama ni Bobbyno.

“Relash meng, Thuthi ish here” banat ng bunging bampira at bigla sila nagtawanan ulit.

Sa di kalayuan ay may dalawang nilalang na pinapanood ang mga disipulo.

“Alam ko nalulungkot ka at gusto mo sila makasama. Magtiis ka lang at kailangan natin patakbuhin ayon sa nakasulat ang lahat” sabi ng matandang lalake. “Sigurado ka ba na yon ang balak ni Aneth? At bakit ako ang napili mo?” tanong ng mas batang lalake.

“Matanda na ako para lumaban, pareho tayong mambabarang kaya sa iyo ipapasa ang lahat ng alam ko” sabi ng matanda. “E di ko naman kakayanin lumaban mag isa e, kailangan ko ang mga yan” sabi ng binatang lalake.

“Mas magandang ganito at di nila alam na buhay ka pa. Mas maganda na alam ni Aneth na sila lang ang natira. Pasensya na kung kailangan natin sila isakripisyo pero para sa buong kaharian ito at buong mundo” sabi ng matanda.

“Ano naman ang laban ko kung magtagumpay si Aneth na ilabas yon? Kahit turuan mo ako o palakasin kailangan pa natin ng mas malakas pang kasama” reklamo ng binata. “Kulang ka pa talaga sa training Wookie, hindi ba nararamdaman ng mga espiritu ang presensya niya? Akala ko nararamdaman mo din” sabi ng matanda.

“Ha? Ibig mo sabihin buhay siya?” tanong ni Wookie. “Shhhh natutulog siya…halika ka na umalis namuna tayo. Pag handa ka na saka natin siya gigisingin” sabi ng matanda at napatingin si Wookie sa malaking kometa at doon lang niya naramdaman ang malakas na aura mula sa ilalim ng gumuhong palasyo.

“Bossing, babalik ako….matulog ka muna”

Bespren: Pipoy and Annika (Preview)

Bespren: Pipoy and Annika (Preview)

Madaming tao ang nagtipon sa gymnasium ng paaralan. Sa entablado, isang magandang babae ang nakatayo at naghahandang magsalita. Siya ang Valedictorian ng graduating class at di siya makapagsimula pagkat magabo ang palakpakan at sigawan ng mga kapwa graduates niya.

“Pagkatapos ng apat, sa wakas natapos din ang ating paghihirap. Pansamantala tayo makakahinga pagkat may bagong landas tayo tatahakin, at yun ang College. Panibagong paghihirap ang ating haharapin, ngunit kailangan natin ito para sa ikakaunlad natin”

“Apat na taon dito sa High School, inihanda nila tayo para sa susunod na laban natin kaya dapat tayo magpasalamat sa ating mga minamahal na guro. Maraming salamat po sa inyong gabay, alam naming pasaway kami pero dahil sa sipag at tiyaga niyo, eto kami ngayon, handa nang humarap sa susunod naming pagsubok sa buhay”

“Kailangan din natin magpasalamat sa ating mga magulang, sila ang nagsipag upag tayo ay pag aralin. Araw araw nila tayo inaalagaan at ginagabayan, kaya sa aming mga magulang maraming salamat po. Sa pagharap naming sa susunod na pagsubok inaasahan naming ang inyong suporta at walang sawang gabay at pangako namin di naming kayo bibiguin”

“Kailangan din natin magpasalamat sa ating mga kaibigan at mga kaklase pagkat hindi kumpleto ang high school life experience kung wala sila. At higit sa lahat, magpasalamat din tayo sa nagbigay inspirasyon sa atin. Ako, kaya ako nagtagumpay dahil alam ko lagi siyang nandon para sa akin. Wala akong takot madapa pagkat alam ko nandon siya para ibangon muli ako. Kaya sa iyo…maraming salamat”

“Poy! Tignan mo naman ako, ikaw tinutukoy ko!” sigaw ni Annika at biglang nagtawanan ang lahat ng tao sa gym. Napakamot nalang si Pipoy sabay tayo at nag bow at mga kaklase nila tinutukso sila at kinakantyawan.

Pagkatapos ng graduation ceremony tinabihan si Pipoy ng class advicer niya. “Ikaw dapat yung nakatayo sa stage kanina at nagbibigay ng speech. Di mo kasi sinagot yung page 3 ng exam mo, sinadya mo ata” bulong ng guro. Ngumiti si Pipoy at napakamot, “Tama lang yon mam, siya ang number one at ako ang number two. Ganun dapat talaga pagkat dito sa puso ko siya nauuna. Siya lagi uunahin ko bago sarili ko” sagot ng binata.

“Hay naku Paul Francis, sayang scholarship” sabi ng guro niya. “Maam tama lang yon para di na gagastos mommy niya. At may nakuha din naman akong scholarship dahil sa basketball” sabi ni Pipoy. “But different schools kayo” sabi ng guro at nagulat ang binata. “Well the schools are good, best choices there is. I wish you two good luck at Paul Francis alagaan mo siya” sabi ng guro niya.

“Hello mam! Ano pinag uusapan niyo?” tanong ni Annika nang tumabi kay Pipoy. “I was just congratulating him, pati ikaw Annika. Good luck sa inyong dalawa sa college” sabi ng guro. Dumating narin ang ibang kaibigan ng dalawa at nagsaya sila.

“Madaming girls sa college!” masayang sinabi ni Vashty. “Madami ding boys!” bawi ni Betchay at nagtawanan silang lahat maliban kay Pipoy na napatingin kay Annika. “Uy, whats wrong?” tanong ng dalaga ngunit nginitian lang siya ni Pipoy.

“Alam ko may problema ka, nararamdaman ko yon Poy, tell me” bulong ni Annika. “Tara ikutin natin tong campus one last time” alok ng binata at holding hands silang lumabas ng gym.

Lumayo ang dalawa at naglakad lakad sa palibot ng campus. “Tell me whats wrong Poy” sabi ni Annika. “Wala lang, I was just thinking of college” sagot ng binata. “Yun lang? Ewan ko bakit madaming natatakot, ako hindi kasi alam ko kasama kita araw araw. So no worries at all” sabi ng dalaga at napangisi nalang si Pipoy at tinignan siya.

Naupo ang dalawa sa kanilang bangkong tambayan, nagkwentuhan at nagtawanan ng kanilang nakaraan sa paaralan na yon. Nakatanggap ng text si Annika at tinignan si Pipoy.

“Poy, pinapabalik na tayo nila, ano tara na?” tanong ni Annika.

“Ayaw ko pa, dito muna tayo Annika” sagot ni Pipoy sabay mahigpit hinawakan ang kamay ng dalaga.

“If you are worried about College, don’t be. I will be by your side always and I know you will be by my side too, right?”

“Always Annika, always”