Twinkle Twinkle 2: Bagong Delubyo
by Paul Diaz
by Paul Diaz
Chapter 25: Lagim
Ang mga pwersa ng liwanag nabalot ng takot nang makita nila ang dami ng kampon ng kadiliman na pasugod sa gubat. Kung kanina ilang daan lang ang bilang ng kalaban, ngayon libo libo na at parami pa sila ng parami.
Sa ere lumutang ang hari at pinagmamasdan ang nagaganap sa lupa, bahagyang pinatigil niya ang mga alaga niya para bigyan tsansa pa sumuko ang mga pwersa ng liwanag.
Sa isang tabi nilaslas ni Tuti ang kamay niya at pinainom kay Nella ang kanyang dugo. Ang mga sugat ng dalaga sa dibdib agad naghilom at ilang sandal pa minulat na niya ang kanyang mga mata. “Tuti?” bigkas niya. “Sige inom ka pa ng dugo ko, ganito ang dugo ng bampira nakakagamot at papalakasin ka niya. Wag kang mag alala tao ka parin” sabi ng bampira at napangiti ang dalaga sabay sumipsip pa sa kamay.
“Hindi natin pwede ibigay nalang sa kanya ang katawan niya. Kung dito na ako mamatay ayos lang basta di ko ibibigay ang katawan niya” sabi ng matandang tikbalang. “Mga diwata gawin niyo lahat ng makakaya niyo para takpan ang butas, ang mga malalakas pa haharap sa mga kampon niya” sabi ni Wookie.
Dahan dahan bumangon si Nella at pinulot niya ang kanyang espada. Tumabi siya kay Wookie at tinuro ang hari ng kadiliman gamit ang espada. “Bring it!!!” sigaw ng dalaga at nairita ang hari kaya sa isang indak ng kamay niya sumugod na ang kampon ng kadiliman.
Ang mga diwata agad pinalibutan ang butas sa lupa ng matingkad na liwanag habang ang mga mandirigma ng liwanag sumugod narin para salubingin ang mga kalaban. Yumanig muli ang lupa sa dami ng itim na nilalang na pasugod, sa ere nagharap ang mga itim na aswang at mga bampira na tinawag ni Tuti.
“Tumabi kayo!!!” sigaw ni Wookie at bigla siyang sumayaw ng Macarena habang nagbibigkas ng mga dasal. Bawat indak ng katawan niya may isang Diablo ang lumalabas. Pag kembot ng mamababarang ang huling Diablos nakawala na at nabighani ang mga nilalang sa lakas ng mga mandirigmang espiritu na napalabas niya.
Mabangis ang trese Diablos at kay dami nilang napaslang na kalaban. Ang hari ng kadiliman hindi makapaniwala sa nakikita niya pero naaliw siya. Mga higanteng diablos ang pumaslang sa kalahati ng kalaban, nagpalabas ang hari ng mga itim na higante pero mabilis sila natalo ng mga diablos.
“Hindi pa panahon para magdiwang!!! Sugod pa!!!” sigaw ng mambabarang at tindo na ng mga nilalang ang pakikipaglaban. Mula sa mga puno nakaposisyon ang mga dwende at tinitira ang mga kalaban gamit ang mga mahiwagang pana at tirador. Isa isang nagbagsakan ang mga aswang at mananaggal dahil sa bangis ng mga bampira sa ere.
Sumugod ang mga itim na taong apoy pero nagulat ang lahat nang nagsilabasan ang mga water dragon ng mga sirena at siyokoy. Pakonti ng pakonti ang kampon ng kadiliman pero tumatawa lang ang hari at lalo pang naaliw.
“Mga mangmang!!! Pinapalakas niyo lang ako lalo!!! Sa bawat dugong pumatak, sa bawat masamang intensyon sa pag iisip niyo, sa bawat buhay na nawawala lalo lang ako lumalakas. Sige pa palakasin niyo pa ako!!!” sigaw niya.
Tila walang nakarinig sa sinabi ng hari maliban kay Aneth na nakatayo sa harapan ng kweba. Tumakbo siya papunta kay Anhica na tumutulong sa pagpapalabas ng liwanag para matakpan ang butas sa lupa. “Kailangan ko ang tulong mo” bigkas niya at napatingin sa kanya si Anhica. Agad sila nagtungo sa kweba habang ang gera sa labas patuloy na sumisiklab.
Akala ng pwersa ng liwanag ay nakakaangat na sila pagkat kokonti nalang ang natirang mga kalaban. Nagbabaga na ang katawan ng hari at may kuryenteng dumadaloy sa kanyang katawan. Nang mamatay ang huling kampon niya pagod na pagod na ang mga mandirigma ng liwanag kaya tumawa ng malakas ang hari.
“Nakakatayo pa kayo? Eto pa!!!” bigkas niya at halos nadismaya na ang mga nilalang nang makita nilang muling bumangon ang mga patay na kalaban nila. “Pagod na ako, di ko na kaya” sabi ng matandang dwende at pati si Wookie hinihingal na. “Parang padami sila ng padami…wala na atang hinto itong laban na ito” sabi ng matandang tikbalang.
Nagtipon ang mga diwata at binuhos nila ang kapangyarihan nila sa pag gamot at pagpapalakas sa mga mandirigma. Habang sila ay gumagaling ang ilang daang libong kalabang naging milyon na at kahit bumalik ang sigla ng lahat unti unti nang nadudurog ang kaisipan nila sa dami ng kalaban.
Pinasugod na ng hari ang mga kampon niya pero biglang lumakas ang hangin sa gubat at may itim na usok ang nagsimulang lumabas mula sa lupa. Pakapal ng pakapal ang usok at ilang sandal pa wala nang makita ang lahat. “Ito ang wakas natin” sigaw ng isang boses.
Sa ere nagtataka ang hari ng kadiliman sa pangyayari. Napanood niyang napalibutan na ang buong gubat ng maitim na usok at wala na siyang makitang nilalang pati ang mga kampon niya.
“Ano to? Anong nangyayari?!!!” sigaw niya at malalakas na sigaw ang narinig mula sa paligid. Mga sigaw na tila sumasakal sa mga nilalang at nauubusan sila ng hininga. Tumawa ang hari at kahit hindi niya alam ano nangyayari nararamdaman niyang madami ang namamatay at lalo siyang lumalakas.
Mas madami pa ang sumisigaw pero unti unting humuhupa ang itim na usok. Nagulat ang hari nang makita niyang nakatayo parin ang mga pwersa ng liwanag. Nang lumiwanag ang paligid nakita ng hari na ang lahat ng kampon niya nakahiga sa lupa at wala nang buhay.
“Pano nangyari ito?!!!” sigaw ng hari at at pati mga mandirigma ng liwanag hindi makapaniwala sa nangyari. Paghupa ng usok nagulat ang lahat nang makita nila si Aneth sa isang tabi, mga mata niya itim at mga kamay nababalot ng itim na liwanag.
Agad tumabi si Anhica kay Wookie, “Inaral niya ang libro ng kadiliman, wag kayong mag alala kontrolado ko siya” sabi ng dalaga at nagulat ang lahat. “Bakit mo ginawa yon?!!” sigaw ng mambabarang. “Siya ang nakaisip niyan! Para bigyan tayo ng oras para maghilom ang mga sugat at magpalakas pa!” sumbat ni Anica at dinig nila ang sigaw ng hari.
Muling bumangon ang mga kampon ng kadiliman pero lalo pa sila dumadami. “Pag nabuhay pa kayo dito sa huling hirit ko ako na mismo ang tatapos sa buhay niyo!” bigkas ng hari.
Muling lumabas ang usok sa lupa pero biglang bumagsak ang katawan ni Aneth sa lupa. Muling lumutang ang katawan niya at nagpaangat sa ere. Lumapit ang katawan niya sa hari ng kadiliman at sinubukan niya suntukin ang hari pero agad siya nasakal. “Ikaw pala ang may pakana nung usok…paalam!” bigkas ng hari.
Ang isang kamay ng hari naging matalim na itim na espada, sasaksakin na sana niya sa dibdib si Aneth pero napatigil siya at napatingin sa paligid. “Sugo!!! Ramdam kita!!! Alam ko nandyan ka!!! Magpakita ka!!!” sigaw ng hari at binitawan niya ang katawan ni Aneth. Nalaglag si Aneth pero mabilis siya sinalo ng mga bampira at nilipad palayo.
Nabuhayan ang mga mandirigma ng liwanag at napalingon lingon sa paligid at hinahanap ang tagaligtas nila. Sa isang iglap biglang lumitaw si Paulito sa harapan ng hari, nagsigawan at nagpalakpakan ang mga nilalang sa baba kaya natawa ang hari ng kadiliman.
“Tinatanggap ko ang hamon mo” sabi ng sugo at lalong natawa ang hari. “Pero hindi ako nag iisa” sabi ni Paulito at biglang lumitaw sa likod ng hari si Monica at niyakap ang katawan niya. Nanghina ang hari ng kadiliman at sinubukan makapiglas, “Wala ka din pala laban sa kapangyarihan ng asul na bato…Paulito ang usapan natin dali!” sigaw ni Monica.
Agad lumipad palayo Paulito kaya nagtaka ang mga nilalang sa baba. “Saan siya pupunta?” tanong ni Wookie. Biglang narinig nila ang bulong ng sugo sa buong gubat at agad nagtipon sa isang lugar ang mga diwata at humulma ng malaking bola ng liwanag. “Oo naiintindihan ko” biglang bigkas ni Anhica at lalong nagtaka ang iba pagkat wala naman siyang kausap.
“Kausap ni Bossing ang mga diwata, hindi natin siya naririnig…sila lang” paliwanag ni Tuti. Nagliyab ang katawan ni Anhica at binuhat ang malaking bola ng liwanag saka siya lumipad sa ere. Tumayo siya sa harapan ng hari na agad binitawan ni Monica at lumipad palayo.
Mabilis kumilos si Anhica habang nanghihina pa ang hari at agad sya kinulong sa loob nito. Agad nagpapababa ang dalaga at napakalakas na hangin ang narinig nilang paparating. Pagtingin nila sa ere nakita nila ang napakabilis na Sugo palipad palapit sa bola. Nakita nilang nagbagang pula ang kamay niya at sinuntok ng malakas ang bola at tumapis ito patungo sa langit.
Lumapag sa lupa ang sugo na agad binati ng nagsasayang mga nilalang. Nagulat ang lahat nang napalibutan ng malakas na liwanag ang buong gubat at hindi makalapit ang mga kampon ng kadiliman.
Lumapag narin si Monica at Anhica sa lupa at tinabihan ang sugo. “Hindi pa oras para magsaya. Gumawa lang kami ng paraan para makakuha pa tayo ng konting oras para magplano” sabi ni Paulito at lahat nakinig sa kanya.
“Hindi pa makakalabas ang hari ng kadiliman sa bola ng liwanag. Umeepekto parin ang kapangyarihan ng asul na bato sa katawan niya. Pero ilang minuto lang ito magtatagal kaya kalian niyo makinig sa akin”
“Ang mga diwata sundan niyo si Monica at ipapaliwanag niya sa inyo ang kailangan niyong gawin” utos ni Paulito. Nagdadalawang isip pa ang mga diwata nang tignan nila si Monica, “Sundin niyo siya!” utos ng matandang diwata kaya agad tinipon ni Monica ang mga diwata sa may batis.
“Kailangan ko kayo lumikas sa lugar na ito” sabi ni Paulito at nagulat ang mga nilalang. “Wag na kayo kumontra, ang mga gustong maiwan dito para lumaban hindi ko kayo pipigilan. Unahin niyo atupagin ang kaligtasan ng pamilya niyo, magiging madugo ang laban na ito at kahit nandito ako hindi ko maipapangako ang magandang resulta…pero gagawin ko lahat para mapigilan ang hari ng kadiliman” sabi ng sugo.
Halos walang nagkikibuan pero may mga nilalang na dahan dahan tumalikod at naglakad palayo. “Pati kayong matatanda dapat umalis na. Kailangan kayo sa paghulma ng kinabukasan pag nagtagumpay tayo dito” sabi ni Paulito at nagtinginan ang mga matatandang nilalang.
Tanging natira sina Wookie at Tuti at ilang sandali pa bumalik na sina Monica at Anhica. “Mukhang nakasalalay itong laban sa atin” sabi ni Paulito at biglang lumapit si Nella at niyakap ang sugo. “Buhay ka” bigkas niya at napayakap din ang sugo sa kanya.
Tumaas ang kilay ni Monica at nagsimangot kaya tumalikod nalang. “Nella kailangan ka ng mga tao, ng mga nilalang, kailangan ka ng buong kaharian kaya kailangan mo narin lumikas” bulong ni Paulito. “Pero may kailangan akong sabihin sa iyo” sabi ng reyna. “Kung ano man sasabihin mo pwede mo sabihin pagkatapos ng laban” sagot ng sugo. “Hindi…kasi…mahirap ipaliwanag e” hirit ni Nella.
“Sinabi na ngang mamaya na e” biglang entrada ni Monica kaya bumitaw si Nella napangiti. “Ipagdadasal ko ang kaligtasan niyo, alam ko magwawagi kayo. Mag ingat kayong lahat” sabi ng reyna at naglakad patungo kay Tuti. “Lalo na ikaw Tuti” bulong ni dalaga at bigla niyang hinalikan sa labi ang bampira.
Tulala ang lahat at gulat na gulat sa nakita nila. Biglang natuwa si Monica at napangiti. Pagbitaw ng mga labi ng dalawa ay agad tumakbo palayo si Nella at si Tuti halos magduling ang mga mata at napakalaking ngiti sa mukha.
“Tuti baba sa lupa” sabi ni Anhica at lahat sila nagtawanan. “Nakahinga ka ng maluwag no?” bulong ni Wookie kay Monica pero agad siya siniko ng dalaga. “Shut up kalbo!” bawi niya.
Muling nagulat ang grupo nang lumapit si Aneth at hinarap ang kapatid niya. “Anhica anong ginawa mo?” tanong ni Monica pero agad yumakap si Aneth sa kapatid niya. “Patawarin mo ako…sorry sa lahat ng nagawa ko” bigkas niya at nagsimulang umiyak.
Nanigas ang katawan ni Monica at di alam ang gagawin niya. Tumalikod nalang ang iba kaya napayakap narin ang bunso sa ate niya.
“Pasensya na sa inyong dalawa pero kokonti nalang oras natin para mapatay ang mga kampon niya bago siya makawala sa bola” sabi ni Paulito at tumabi na si Monica sa sugo. Tumayo sa kanan si Wookie at tumabi sa kanya si Anhica habang si Tuti ay nasa ere parin dahil sa halik ni Nella. Sa tabi ni Monica tumayo si Aneth at lahat sila huminga ng malalim. “Wala nang atrasan ito…”
“Ibaba na ang liwanag!!!”
